- 1399-04-26 13:34
- کد محتوا:1128

اصفهان یکی از شهرهای تاریخی ایران است که علاوه بر جمعیت قریب به 2 میلیون نفری، سالانه پذیرای گردشگران بسیاری است. یکی از جذابیتهای اصفهان علاوه بر میراثهای تاریخی و فرهنگی ملموس و ناملموس، فضاهای شهری مستعد و جذاب آن است. تلاش برای افزایش پویایی و سرزندگی این فضاها، اگر بتواند با ایجاد فرصتهای جدید اشتغال برای شهروندان فراهم شود، یکی از گزینههای جذاب سیاستگذاری برای تصمیمگیران شهری خواهد بود. از همین رو، شورا و شهرداری اصفهان در پی درخواستهای مکرر سرمایهگذاران و صاحبان کسبوکار در راستای افزایش پویایی و سرزندگی شهر اصفهان، پس از انجام مراحل زیر دستورالعملی را برای ساماندهی واحدهای سیار عرضه مواد غذایی طراحی کردهاند: مطالعه نمونههای خارجی در شهرهای اروپایی، آمریکا و استرالیا شامل تاریخچه، تجربیات و مقررات، شناسایی تفاوتهای مقررات و استخراج بهترین ضوابط برای شهر اصفهان مطالعه قوانین داخلی مرتبط با موضوع در حوزههای بهداشت و سلامت، ایمنی، صنفی، نظافت، نگهداری و ... درخواست ضوابط از تمامی نهادهای مرتبط با موضوع (شبکه بهداشت استان، سازمان آتشنشانی، سازمان زیباسازی، معاونت فرهنگی اجتماعی، معاونت شهرسازی، معاونت حملونقل و ترافیک، سازمان پارکها و فضای سبز، سازمان ساماندهی مشاغل شهری و فرآوردههای کشاورزی، کمیته پیشگیری از تخلفات شهری) و برگزاری جلسات با نمایندگان تمامی این نهادها نگارش متن طرح / لایحه به صورت مشترک از سوی مرکز پژوهشهای شورا و اداره توسعه پایدار معاونت خدمات شهری آنچه در پی میآید مطالعهی این طرح است که توسط مرکز پژوهشهای شورا ارایه گردید. لازم به ذکر است ارایه لایحه "دستور العمل صدور مجوز فعالیتهای خودرو های سیار عرضه مواد غذایی" توسط معاونت خدمات شهری انجام پذیرفت.
- 1- مقدمه
تاریخچه رستورانهای سیار به سال 1866 میلادی و واگنهای حمل غذا برای چوپانانی که در تگزاس گله را به چرا میبردند، باز میگردد. پس از آن رستورانهای سیار کمتر مورد توجه قرار گرفتند تا آن که مجددا در اواخر دهه 2000 میلادی، رستورانهای سیار محبوبیت زیادی یافتند. این محبوبیت نه تنها توجه کارآفرینان و مصرفکنندگان، بلکه توجه مسئولان و قانونگذاران شهری را نیز برای ساماندهی آنها جلب کرد. نظرات مختلفی درباره علت افزایش رستورانهای سیار مطرح شدهاند. عدهای آن را ناشی از اثر رکود اقتصادی بر رستورانهای ثابت میدانند و برخی استفاده از رسانههای اجتماعی برای افزایش مشتریان/ دنبالکنندگان را عامل مهمی در این باره میدانند.
با ظهور رستورانهای سیار، مقامات محلی سراسر آمریکا به این نتیجه رسیدند که قوانین فعلی نمیتواند به خوبی پاسخگوی چالشهای کارکرد این شکل از رستورانها باشد. بر اساس پژوهشی که در سال 2012 توسط مؤسسه اینتوئیت[1] صورت گرفت، پیشبینی میشود تا سال 2017، درآمد رستورانهای سیار به 2.7 میلیارد دلار برسد؛ رقمی که این حوزه را به بازیگر مهمی در صنایع غذایی تبدیل خواهد کرد. حتی برخی معتقدند هماکنون در «عصر طلایی رستورانهای سیار» به سر میبریم.
صنعت رستورانداری آمریکا در سالهای اخیر رشد سالانه 2 درصدی داشته و به آرامی پیش رفته است. در مقابل، صنعت رستورانهای سیار جهش عظیمی نشان داده و در 5 سال منتهی به 2017، سالانه 7.9 درصد رشد داشته است. در سراسر ایالات متحد آمریکا، نزدیک به 4000 رستوران سیار، بیش از 14.000 شغل ایجاد کردهاند. در واقع، رستورانهای سیار یکی از سریعترین رشدها را در کل صنایع غذایی به خود اختصاص دادهاند. شهر پورتلند آمریکا با حدود 500 رستوران سیار، بیشترین سرانه رستوران سیار را در کل کشور آمریکا به خود اختصاص داده است. پس از پورتلند شهرهایی نظیر آستین، سیاتل و سان فرانسیسکو قرار دارند. اگرچه امروزه شهرهای ساحلی و شهرهای دانشجویی بیشترین درصد جذب رستورانهای سیار را نشان دادهاند، اما پژوهشگران بازار پیشبینی میکنند که رستورانهای سیار در سالهای آینده در نواحی حومه شهرها نیز گسترش یابند.
منابع مختلف درباره حجم بازار صنعت رستوران سیار اختلاف دارند، اما برای سال 2017، به طور تقریبی میتوان حجم آن را نزدیک به 2 میلیارد دلار برآورد کرد. این صنعت با هزینههای سرمایهای نسبتا پایین و بالاسری اندک، استارتاپی است که مزیت صنعت رستورانداری را در اختیار دارد. بر اساس دادههای جمعآوریشده توسط سایت پژوهشی «Statistic Brain»، هزینه متوسط راهاندازی یک رستوران سیار، کمتر از 100.000 دلار برآورد شده است؛ هزینهای که بخش عمده آن صرف خودرو، تجهیزات و خرید مواد اولیه میشود. پس از آن، هزینههایی مثل نگهداری، تعمیر، بیمه و سوخت تبدیل به اولویتهای مهمتری میشوند. مطالعات نشان دادهاند که مشتریان در رستورانهای سیار، به طور متوسط 10 دلار برای ناهار و 15 دلار برای شام هزینه میکنند.
پبر اساس پیمایش چاپ شده در انجمن ملی رستورانداران، بیشترین مشتریان رستورانهای سیار را افراد 18 تا 34 ساله تشکیل میدادهاند. در رتبه دوم افراد 35 تا 44 ساله قرار داشتهاند. اما احتمال آن که مشتریان از رستوران سیاری خریداری کنند که مشتری رستوران ثابت آن بودهاند، در بزرگسالان بیش از سایر گروههای سنی بوده است. در واقع، 53 درصد بزرگسالان اعلام کردهاند که از رستورانهای سیار وابسته به رستوران ثابت مورد علاقهشان خرید میکنند.
گزارش تحقیق درباره بازار رستورانهای سیار در آمریکا
تحقیقی دیگر درباره بازار رستورانهای سیار در آمریکا (شکل 1) نشانگر آن است که جهش قابل توجه صنعت رستوران سیار در سال 2017، عمدتا ناشی از تغییر ترجیحات مصرفکنندگان به سمت غذاهای منحصر به فرد با قیمتهای کمتر بوده است.
شکل 1- آمار صنعت رستوران سیار در سال 2017
شکل 2- ابعاد مختلف مربوط به رستورانهای سیار
در این گزارش، ابتدا تعاریف مختلف مربوط به رستورانهای سیار و انواع وسایل نقلیه مرتبط با آنها ارائه میشوند. سپس حقایق و افسانههای مربوط به این رستورانها و موانع راهاندازی آنها مورد بحث قرار میگیرند. پس از آن، مراحل مختلف دریافت مجوز و راهاندازی رستورانهای سیار در شهرهای مختلف معرفی میشوند. سپس تصمیمات مهم در ارتباط با راهاندازی رستورانهای سیار از منظر صاحبان کسبوکار به بحث گذاشته میشوند. سپس پژوهشی که به مقایسه قوانین شهرهای مختلف آمریکا و انتخاب بهترین قوانین برای رستورانهای سیار صورت گرفته، معرفی میشود و در نهایت، لایحه ارسالی به شورای شهر بوستون برای ساماندهی رستورانهای سیار ارائه میشود.
در این بخش ابتدا برخی حقایق و افسانهها درباره رستورانهای سیار بیان میشوند و سپس مزایا و معایب این رستورانها به طور فهرستوار بیان میشوند.
در این بخش، برخی از واقعیتهای تجربهشده از راهاندازی رستورانهای سیار در شهرهای آمریکا ارائه میشود:
- رستورانهای سیار ثروت را به اقتصاد محلی میآورند.
با موفقیت رستورانهای سیار در یک شهر، سرمایهگذاران دیگری نیز وارد این حوزه میشوند و منجر به ایجاد شغل و تجدید حیات نواحی کمتر توسعه یافته میشوند.
- رستورانهای سیار به تدریج تبدیل به رستورانهای ثابت خواهند شد
رستورانهای سیار کسبوکارهای کوچکی هستند که مانند اینکوباتور عمل میکنند تا افراد بتوانند با انباشت سرمایه، رستوران ثابت تأسیس کنند. بسیاری از سرآشپزهای مستعد دارای ایدههای جدید اما فاقد سرمایه هنگفت، میتوانند از رستوران سیار آغاز کنند و به تدریج رستوران ثابت خود را تأسیس نمایند. همچنین صاحبان رستورانهای ثابت هم میتوانند با ایجاد رستوران سیار با نام و برند خود، محصولشان را تبلیغ کرده و بازارشان را گسترش دهند.
- رستورانهای سیار ایجاد شغل میکنند.
برآوردها نشانگر آن است که هر 200 رستوران سیار میتوانند نزدیک به 1000 شغل پایدار مستقیم ایجاد نمایند. افزون بر آن، رستورانهای سیار با کسبوکارهایی همچون مکانیکها و تهیهکنندگان کارگاهی مواد غذایی نیز تبادل دارند و به ایجاد شغل و درآمد در آن حوزهها نیز کمک میکنند.
- رستورانهای سیار فضای عمومی را به گونهای مطلوب مورد بهرهبرداری قرار میدهند.
رستورانهای سیار یکی از کاراترین روشهای بهرهبرداری از فضای عمومی شهرها هستند. فضای پارکینگی که میتواند توسط چند خودرو اشغال شود، با پارک یک رستوران سیار میتواند دهها و صدها نفر را پیرامون خود گرد آورد. همچنین رستورانهای سیار با عرضه غذا در محل، منجر به کاهش ازدحام ترافیکی میشوند.
برخی از مطالب درباره رستورانهای سیار بیان میشوند که واقعیت ندارند، بلکه ناشی از پیشزمینههای ذهنی افراد هستند. در این قسمت این افسانهها بیان شده و توضیحات مربوط به هر یک از آنها ارائه میشوند. بیان این مطالب از این روی صورت میگیرد که به هر حال مشکلات و مسائلی هستند که ممکن است در صورت مدیریت نادرست رستورانهای سیار میتوانند رخ دهند. از همین رو، آشنایی با آنها میتواند مدیریت شهری را با نحوه کنترل آنها آشنا سازد.
- رستورانهای سیار کسبوکار رستورانهای ثابت را مختل میکنند
در عمل مشاهده شده که رستورانهای سیار باعث جلب مردم به سمت رستورانهای ثابت و مراکز خرید میشوند و میزان حضور شهروندان برای خریداری غذا را در محوطههای پیرامون خود افزایش میدهند. برای مثال در هیوستون آمریکا، فروش رستورانها به واسطه رستورانهای سیار افزایش یافت، زیرا رستورانهای سیار مردم را به ناحیه جذب کردند. همین امر باعث شد که صاحبان رستورانها خواستار قوانینی شوند که کار رستورانهای سیار را تسهیل نمایند. در واشنگتن دی سی، یکی از معروفترین رستورانهای سیار شهر به نام Farragut Square به تدریج توانست 4 رستوران ثابت تأسیس نماید؛ امری که نشان میدهد تمامی کسبوکارهای یک ناحیه از افزایش حضور مردم برای خرید غذا –که نتیجه رستورانهای سیار است- بهرهمند خواهند شد.
در ضمن، رستورانهای سیار نقش انکوباتور را نیز برای رستورانهای ثابت ایفا میکنند و تنها در یکی از نواحی آمریکا، بیش از 12 رستوران سیار تبدیل به رستوران ثابت شدهاند. حتی برخی از رستورانهای ثابت نیز اقدام به راهاندازی رستوران سیار نمودهاند تا بتوانند بازار مشتریان خود را گسترش دهند.
- رستورانهای سیار غیر بهداشتی هستند
رستورانهای سیار هم توسط اداره سلامت شهر در دورههای معین مورد بازرسی قرار میگیرند و میبایست تمامی مقرراتی که رستورانهای ثابت رعایت میکنند را مد نظر قرار دهند. رستورانهای سیار آشپزخانههای تجاری کوچکمقیاسی متحرکی هستند که اتفاقا به دلیل شرایط خاصشان، بیش از رستورانهای ثابت مورد بازرسی سلامت قرار میگیرند.
- نظارتی بر رستورانهای سیار صورت نمیگیرد
اتفاقا نظارت بر رستورانهای سیار بسیار بیش از رستورانهای ثابت است و قوانین و مقررات زیادی ویژه آنها تدبیر شدهاند. برای مثال، در واشنگتن دی سی، رستورانهای سیار جواز خود را از اداره امور مصرفکنندگان دریافت کرده و نسبت به رستورانهای ثابت، دو برابر بیشتر مورد بازرسی سلامت قرار میگیرند. کارکنان رستورانهای سیار میبایست در یک کلاس و آزمون شرکت کنند تا اقدامات لازم برای ارائه غذای سالم و ایمن را یاد بگیرند. همچنین رستورانهای سیار مورد بازرسی آتشنشانی نیز قرار میگیرند.
- رستورانهای سیار مالیات پرداخت نمیکنند.
رستورانهای سیار تمامی عوارض و مالیات کسبوکاری که رستورانهای ثابت میپردازند را پرداخت میکنند و از همین طریق سالانه میلیونها دلار درآمد نصیب شهرداریها میکنند. در سال 2012، خزانهدار بخش کلمبیا برآورد کرد که رستورانهای سیار نزدیک به 3.4 میلیون دلار به این بخش مالیات پرداخت کردهاند.
- رستورانهای سیار تهدیدی برای ایمنی عمومی هستند
خیابانهایی که شلوغ و مورد مراجعه هستند، خیابانهای ایمنتری هستند. رستورانهای سیار شهروندان را به خیابانها و مراکز خرید میکشانند و بدین ترتیب فضای شهری سرزندهتر و ایمنتری را ایجاد میکنند. از آنجا که صاحبان رستورانهای سیار لزوما ساکن منطقه عرضه غذای خود نیستند، به تدریج با منطقه، ساکنان و امور روزمره آن آشنا میشوند و تبدیل به یک جفت چشم جدیدی میشوند که با کنترل رفتارهای نامعمول و عجیب، ایمنی منطقه را بالا میبرند. در تجربه عملی نیز، اتفاقا فروشندگان خیابانی بودند که با شناسایی یک خودروی پارک کرده در میدان تایمز لندن، مانع از بمبگذاری شدند.
- رستورانهای سیار، بار اضافهای برای فضای عمومی هستند.
بر خلاف این ادعا، رستورانهای سیار یکی از کاراترین روشهای بهرهبرداری از فضای عمومی شهرها هستند. فضای پارکینگی که میتواند توسط چند خودرو اشغال شود، با پارک یک رستوران سیار میتواند دهها و صدها نفر را پیرامون خود گرد آورد. همچنین رستورانهای سیار با عرضه غذا در محل، منجر به کاهش ازدحام ترافیکی میشوند.
- رستورانهای سیار در محل پارک خود، زباله به جا میگذارند.
اگرچه رستورانهای سیار خارج از فضای بسته قرار دارند، اما مانند رستورانهای ثابت موظف هستند که پس از تهیه غذا و عرضه آن به مشتریان، زبالههای غذا را جمعآوری نمایند. این وظیفه به طور مداوم مورد نظارت افراد مسئول قرار میگیرد.
- رستورانهای سیار باعث ازدحام در پیادهروها میشوند.
اگر مردم صفهای تکخطی تشکیل دهند، این مشکل به سادگی حل میشود و سایر مردم میتوانند از کنار آنها عبور کنند. در نمونههای خارجی کمتر مشاهده شده که رستورانهای سیار عبور پیادهروها را مختل نمایند و این امر نیازمند فرهنگسازی است.
- رستورانهای سیار برتری غیر منصفانهای بر رستورانهای ثابت دارند
اگرچه رستورانهای سیار هزینه کمتری نسبت به رستوران ثابت دارند، ولی به دلیل فضای کمتر وسیله نقلیه، میزان غذایی که میتوانند تهیه کرده و به فروش برسانند نیز به مراتب کمتر است. این مسئله همچنین از میزان ساعات محدود رستورانهای سیار نیز ناشی میشود؛ زیرا آنها بر خلاف رستورانهای ثابت در تمام طول روز دایر نیستند. به علاوه، رستورانهای ثابت میتوانند منوی گستردهتری ارائه کنند، فضای داخلی آنها در فصول سرد، گرم است و بر خلاف رستورانهای سیار، اجازه فروش الکل را نیز دارند.
- اداره یک رستوران سیار راه آسانی برای پولدار شدن است.
اتفاقا بر عکس. رستورانهای سیار به دلیل سابقه رستورانهای ثابت، مجبورند سود خود را کم کنند تا در بازار غذا برای خود جایگاهی ایجاد کنند. همچنین زمان کار کردن آنها اصلا ثابت نیست و بعضا مجبورند برای انجام کلیه مراحل تهیه، پخت، آمادهسازی و عرضه غذا، بیش از 18 ساعت در روز کار کنند.
مزایای رستورانهای سیار به شرح زیر است:
- در اختیار گرفتن یک کسبوکار شخصی و داشتن کنترل بیشتر بر شرایط کاری خود
- در صورت موفقیت، درآمد رستوران سیار بیش از درآمد کار کردن برای دیگران است
- این کسبوکار کوچکمقیاس به دلیل هزینههای اولیه پایینتر ریسک کمتری نسبت به ایجاد رستوران یا کافه دارد.
- کارآفرینانی که قصد سرمایهگذاری بر کافه یا رستوران دارند، میتوانند از رستورانهای سیار به عنوان آزمونی برای شناسایی بازار استفاده کنند.
- می تواند ظرفیت جدیدی به عرضهکنندگان فعلی غذا در شهر اضافه نموده و درآمد این کسبوکار را در مکانهای مختلف افزایش دهد.
- زمانهای کاری و اوج این کسبوکارها بیشتر در ساعات کاری روزانه است که با رستورانها و کافیشاپهای معمول متفاوت است.
- کارگران این کسبوکارها میتوانند مهارتهای مختلفی را بیاموزند؛ مهارتهایی که شاید یک کارگر رستوران ثابت نتواند به دست آورد.
- قابلیت ارتباط با مشتریان جدید و حرکت به سوی مشتریان در هر نقطه از شهر
- نیازمندی به تجهیزات و لوازم کمتر بدین معناست که در صورت شکست کسبوکار، هزینههای زیادی به صاحب آن تحمیل نخواهد شد.
- آزادی از پرداخت اجاره بدین معناست که در صورت شکست کسبوکار، به سادگی میتوان آن را تعطیل کرد.
در بیان معایب رستورانهای سیار نیز به موارد زیر اشاره شده است:
- اداره رستوران سیار «شغل» محسوب نمیشود و بنابراین ساعات کاری و ساعات استراحت برای آن تعریف نشده است. بنابراین فرد باید زمان بسیار زیادی را برای موفقیت در این کار صرف کند.
- به هر حال شکست رستوران سیار هم به معنای از دست رفتن منابع مالی (ولو کمتر از رستورانهای ثابت) و زمان است.
- رستورانهای سیار کسبوکار جدیدی هستند و به همین دلیل، دریافت وام برای راهاندازی آنها کار دشواری است؛ به ویژه اگر صاحب کسبوکار، تجربه کاری قبلی نداشته باشد.
- مقررات اداری زیادی در ارتباط با رستورانهای سیار وجود دارد که نیازمند اخذ مجوزهای زیاد است.
- رستورانهای سیار ممکن است با جذب مشتریان، به کسبوکارهای فعلی زیان وارد کنند.
- خریداری وسیله نقلیه مناسب و تجهیز آن میتواند زمانبر و هزینهبر باشد.
- بر اساس تغییرات فصلی، جریان نقدینگی به رستورانهای سیار متغیر است و میتواند فشار مالی و روانی زیادی را بر صاحب کسبوکار وارد کند.
- مدت بهکارگیری کارگران میتواند کوتاهتر از سایر کسبوکارها باشد و این بدین معنی است که زمان زیادی باید صرف پیدا کردن یا آموزش دادن نیروی کار شود
- ساعتهای فعالیت و اوج رستورانهای سیار معمولا در روزهای تعطیل و بعد از ظهرهاست؛ امری که به معنی اختصاص زمان کمتر برای خانواده و دوستان خواهد بود.
هیچ کسبوکاری بدون چالشها و موانع قابل تصور نیست. خواه محل عرضه غذا سیار باشد یا ثابت، موفقیت یا شکست کسبوکار تا حدود زیادی وابسته به مکان استقرار آن است. اگرچه رویدادها و فروشگاههای بزرگ اغلب فضای پارکینگ را فراهم میکنند، اما مطالعات نشان میدهد که بیشترین مشتریان رستورانهای سیار همچنان در حاشیه خیابانها و محلات از آنها خریداری میکنند. پارکهای ویژه رستورانهای سیار نیز مشتریانی را که هنوز تصمیم مشخصی برای مکان غذاخوردن نگرفتهاند، به سوی خود جلب میکنند، اما پارککردن دقیقا در کنار رقبا میتواند ریسک کاهش مشتریان را نیز به همراه داشته باشد. به علاوه در برخی شهرها، مدیران شهری تحت تأثیر لابی رستورانداران، قوانینی را تنظیم میکنند که کسبوکار رستورانهای سیار را دشوار و پرمخاطره میکند. در شیکاگو، رستورانهای سیار نمیتوانند در فاصله مشخصی از رستورانها استقرار یابند و همچنین موظفند هر دو ساعت یک بار مکان توقف خود را تغییر دهند.
البته برخی منابع تأکید میکنند که رستورانهای ثابت نیز از حضور رستورانهای سیار که منجر به تبدیل یک مکان به محل غذا خوردن میشوند، سود زیادی کسب میکنند؛ امری که به طور کل برای صنعت عرضه غذا بسیار مطلوب است. نامطلوببودن هوا یکی دیگر از مسائلی است که باعث کاهش فروش رستورانهای سیار میشود. این امر به ویژه در شهرهای آمریکای شمالی که زمستانهای سردی دارند، مشاهده شده است.
در متون مختلف از عبارات Street Food، Food Truck یا Mobile Cuisine برای اشاره به رستورانهای سیار استفاده شده است. بر اساس تعریف «اداره ایالتی مشاغل و صنایع»[2] ایالات متحد آمریکا، «رستوران سیار یک وسیله نقلیه دارای مجوز است که از طریق آن غذا در مکانهای موقت به فروش میرسد. کارگران در داخل وسیله نقلیه هستند، اما مشتریان در بیرون آن قرار میگیرند». بر اساس این تعریف، عرض رستوران سیار نباید بیش از 6/2 متر بوده و باید حتما دارای موارد زیر باشد: یک سیستم الکتریکی، یک سیستم زهکشی آب و سیستم گازی پروپان. از منظر این اداره اگر مشتریان بتوانند به داخل وسیله نقلیه بیایند، آن مکان دیگر رستوران سیار نخواهد بود. اگر کارگران مواد غذایی را در خارج از وسیله تهیه یا ارائه کنند نیز دیگر رستوران سیار نخواهد بود، بلکه گاری فروش مواد غذایی یا خودروی تحویل خوراکی خواهد شد.
خودروی سیار
به طور عام، «خودروی سیار» وسیله نقلیهای است که میتواند غذا، نوشیدنی، دسرهای فریزشده و محصولات و ترکیبات لبنی را آماده، فرآوری یا تبدیل به محصولات مصرفی انسانها کند. این خودروها برای فروش غذا و نوشیدنی به مشتریان به کار گرفته میشوند. این مفهوم شامل خودروهای «جامع» عرضه غذاهای گرم و خودروهای محدود عرضه بستنی و ... میشود. این عبارت نباید برای گاری یا هر واحد قابل انتقال عرضه غذا به کار گرفته شود و صرفا به خودروها اطلاق میشود.
خودروی عرضه محصولات بستهبندیشده
این وسیله نقلیه دارای اتاقکی است که در درون آن سردکننده قرار گرفته و محصولات بستهبندیشده را به نشانیهایی که درخواست کردهاند، تحویل میدهد. این خودروها اجازه عرضه مواد غذایی در فضای عمومی را ندارند.
خودروهای ارائه خدمات کامل
در این خودروها که دارای یک واگن یا فضای بزرگ هستند، مواد غذایی میتوانند ذخیره، آمادهسازی، پخته و عرضه شوند.
خودروهای عرضه غذاهای سالم
در این خودروها، تنها غذاهای سالم و کمخطر مورد تأیید که از پیش بستهبندی شدهاند، قابل ارائه هستند.
خودروهای سلف سرویس عرضه غذا
خودروهایی هستند که در آنها، مشتریان به صورت سلف سرویس غذای خود را آماده مصرف میکنند.
برای راهاندازی رستوران سیار، فارغ از فرایندهای دریافت مجوز (که در ادامه معرفی میشوند) برخی تجهیزات و پیشنیازهای عملیاتی لازم است. در ادامه این تجهیزات معرفی میشوند:
- اتاقکی که قابلیت استقرار تجهیزات مربوط به ذخیره و/یا عرضه و/یا تهیه غذا را داشته باشد. این فضا میبایست دارای دیوار، سقف و کف مناسب و سیستم تهویه بوده و فضایی برای شستشوی مواد غذایی داشته باشد.
- کف اتاقک میبایست شیب دار باشد و به یک فاضلاب بهداشتی مرتبط شود.
- فضای شستشو میبایست تجهیزاتی را در خود جای دهد که متناسب با غذای ذخیره یا عرضهشده باشند. فضاهای نگهداری غذا میبایست با استفاده از پارتیشن یا موانع دیگر از فضاهای شستشو تفکیک شوند.
- فضای شستشو میبایست دارای شلنگی برای استفاده از آب باشد. این شلنگ میبایست در هنگام عدم استفاده از طریق یک آویز نگهداری شود تا در تماس مستقیم با کف اتاقک قرار نگرفته و آلوده نشود.
- اتاقک میبایست دارای بخار یا آب گرم کافی (درجه حرارت حداقل 170 درجه فارنهایت) برای پاکسازی فضای درون اتاقک و تجهیزات آن باشد.
- اتاقک میبایست تهویه مناسبی برای خروج بخار، دود یا غبار داشته باشد.
- سینک دستشویی باید سه بخشی بوده و قبل از نصب به تأیید مراجع مرتبط برسد.
- مخزن تخلیه پسماند و روغن میبایست ظرفیت کافی داشته باشد. مواد این مخزن (خرده غذا، روغن و ...) نباید در سیستم فاضلاب بهداشتی یا زهکشهای طوفان تخلیه شوند، و الا بر اساس قوانین فرد متخلف جریمه خواهد شد.
بر اساس قوانین، اتاقک میبایست حداقل دارای یک سرویس بهداشتی با دستشویی مجزا و دارای آب گرم و سرد، دستمال توالت، صابون مایع، دستمال حولهای و سطل زباله پوششدار باشد.
در کشورهای مختلف از عبارات مختلفی برای اشاره به اغذیهفروشیهایی غیر از رستورانهای ثابت استفاده میکنند: food truck، cart، trailer، kiosk و ... . البته هر کدام از این موارد تفاوتهای اندکی با یکدیگر دارند. Cart به گاریهایی اطلاق میشود که اندازهای کوچکتر از رستوران سیار داشته و برای جابجایی در مسافتهای طولانی، میبایست به یک وسیله نقلیه موتوری متصل شود. در این گاریها به دلیل اندازه کوچکشان، تمامی فعالیتهای مرتبط با تهیه غذا اغلب توسط یک نفر انجام میشوند. همین اندازه کوچک باعث میشود که منوی آنها محدودتر بوده و امکان سرو غذاهای متنوع در آن کاهش یابد.
شکل 3- انواع وسایل نقلیه برای رستورانهای سیار
رستورانهای سیار (Food Trucks)، گزینه مطلوب بسیاری از کارآفرینان هستند. این رستورانها بر خلاف گاری یا واگن، نیازمند یدککشی نیستند و در نتیجه میتوانند به راحتی به نقطه متفاوتی حرکت کرده و درآمد بیشتری را کسب کنند. حسن دیگر رستورانهای سیار این است که وقتی در پارکینگ قرار بگیرند (جایی معادل دو خودروی معمولی)، دیگر نیازی به فضای بیشتر برای فعالیت ندارند و تمامی اقدامات تهیه، پخت و ارائه مواد غذایی در داخل آنها صورت میگیرد. رستورانهای سیار ممکن است بین 4 تا 9 متر طول داشته باشند.
عملا مشکلات رستورانهای سیار را دیگر اقسام وسایل ارائه مواد غذایی سیار نیز دارا هستند: مقررات مختلف و نیاز به اخذ مجوزهای متعدد و همچنین مقاومت رستورانهای ثابت. یکی از معایب این رستورانهای سیار، قیمت اولیه بالای آنها نسبت به سایر الگوهاست و مبلغی از 30.000 تا 100.000 دلار را در بر میگیرد. با این حال مبلغ آن در قیاس با رستورانهای ثابت که هزینه راهاندازی آنها بر اساس پیمایشهای صورتگرفته نزدیک به 495.000 دلار است، بسیار کمتر است.
در کشورهای مختلف از واژه Food Truck هم برای اشاره به مفهوم کلی رستورانهای سیار و هم برای اشاره به وسیله نقلیه رستوران استفاده میشود. در این گزارش نیز، رستوران سیار چنین کارکردی دارد. بنابراین، در ارتباط با وسیله نقلیه، عبارت رستوران سیار اشاره به خودروهایی است که قابلیت رانندگی دارند و در اتاقک پشت آنها، رستوران سیار جای میگیرد؛ خواه برای تهیه غذا و یا عرضه آن.
شکل 4- تصویر شماتیک رستوران سیار
شکل 5- تصویر واقعی رستوران سیار
گاریها قیمت راهاندازی و هزینههای بالاسری بسیار کمتری نسبت به رستورانهای سیار دارند. نگهداری و تمیزکردن آنها بسیار سادهتر است و اخذ مجوز برای راهاندازی آنها بسیار سریعتر صورت میگیرد، زیرا وسیله نقلیه موتوری نبوده و فرایندهای مجوزگیری کمتری را باید طی کنند. همچنین گاریها میتوانند برای مدت طولانیتر در یک مکان مشخص باقی بمانند (بعضا تا چند سال)؛ امری که فضای نیمهثابتی را برای آنان فراهم کرده و نیاز به جستجوی پارکینگ را از میان بر میدارد.
شکل 6- تصویر شماتیک گاری عرضه غذا
اما اندازه کوچک گاریها چالشهایی را نیز به همراه دارد. این گاریها که معمولا مساحتی بین 11 تا 18 متر مربع دارند، فضای محدودی برای استقرار تجهیزات و مواد اولیه دارند. به همین ترتیب، منوی مواد غذایی آنان نیز محدودتر است. همچنین پخت غذا در این فضای محدود دشوار بوده و معمولا منوی آنها محدود به مواد غذایی تهیهشده در جاهای دیگر است. به همین دلایل، مشتریان توقع دارند که قیمت محصولات گاریها کمتر بوده و همین مسئله حاشیه سود آنها را کاهش میدهد. جابجایی گاریها نیز مشکلزاست زیرا وقتی مکان فعلی جذابیت خود را از دست بدهد، میبایست توسط یک وسیله نقلیه موتوری به جای دیگر منتقل شوند.
شکل 7- تصویر واقعی گاری عرضه غذا
یکی از گزینههای عرضه سیار مواد غذایی، دوچرخه عرضه غذاست که روز به روز استفاده از آن محبوبیت بیشتری مییابد. دوچرخهها و سه چرخههایی که به خوبی برای این کار طراحی شده باشند، میتوانند از خیابانها گذشته و مواد غذایی (از قهوه گرفته تا صبحانه ساده) را به مشتریان ارائه کنند. یک مزیت هوشمندانه این الگو، هزینههای راهاندازی پایین در قیاس با سایر وسایل است. هزینههای بالاسری نیز به حداقل میرسند، زیرا نیازی به هزینه برای سوخت نیز وجود ندارد. یکی دیگر از مزایای این الگو آن است که دوستدار محیط زیست است. یافتن پارکینگ نیز برای این الگو مسئلهساز نیست.
امکانپذیری استفاده از دوچرخه برای عرضه مواد غذایی تا حد زیادی به محصول و مکان عرضه بستگی دارد. با توجه به ظرفیت کم دوچرخه، قطعا نمیتوان به طور همزمان در آن یخچال، سینک ظرفشویی و تجهیزات پختوپز را قرار داد. غذا میتواند در جای دیگری تهیه شود، ولی برای عرضه برخی مواد غذایی، وجود یخچال ضروری است. شرایط آب و هوا میتواند این الگو را در فصلهای سرد و برفی به تعطیلی بکشاند. همچنین اگرچه دوچرخهسواری فعالیت ورزشی مفیدی محسوب میشود، اگر حجم دوچرخهسواری و فعالیتهای دیگر برای عرضه غذا زیاد شود، میتواند به کارگران آسیب برساند.
شکل 8- تصویر واقعی از دوچرخه عرضه غذا
واگنهای عرضه غذا را میتوان ترکیبی از گاری (Cart) و رستوران سیار (Food Truck) دانست: واگنها فضای بیشتری نسبت به گاریها دارند و میتوانند مثل رستورانهای سیار یک آشپزخانه کاملا تجهیزشده را در این فضا ایجاد کنند، اما مثل گاریها نیاز به مجوزهای کمتری دارند، زیرا یک وسیله نقلیه موتوری نیستند. واگنها میتوانند به جمعیتهای بیشتری سرویس داده و محصولات غذایی متنوعی را عرضه کنند که امکان پخت در محل را نیز دارا هستند؛ امری که به قیمتگذاری پایینتر و سود بیشتر خواهد انجامید. این واگنها که اغلب در رویدادها و فستیوالها مشاهده میشوند، ممکن است بین 2.5 تا 16 متر طول و تا 2.5 متر عرض داشته باشند؛ مقداری که از عرض حداکثر 2 متری رستوران سیار بیشتر است. این فضای بیشتر میتواند به افزایش کیفیت و سرعت سرویسدهی به مشتریان بینجامد.
شکل 9- تصویر شماتیک واگن عرضه غذا
اگرچه به نظر میرسد واگنها ترکیبی از محاسن هر دو الگو هستند، اما آنها نیز معایبی را در بر دارند. فضای بیشتر آنها اگرچه میتواند به تسهیل فعالیت، افزایش فضا برای استقرار تجهیزات و نگهداری مواد خوراکی در آنها بینجامد، اما هزینههای اولیه و بالاسری آنها را نیز افزایش خواهد داد. ضمنا باید توجه کرد که وسیله یدککش نیز همچون واگن نیازمند نگهداری است. همچنین، اندازه واگنها امکان پارک آنها در خیابانها را کاهش میدهد و ممکن است آنها را به عرضه مواد غذایی در مکانهای مشخصی که جمعیت زیادی در آنها حاضر است (همچون کنسرتها، فستیوالها و رویدادهایی از این دست) محدود نماید. تغییر مکان نیز میتواند چالشی برای واگنها باشد، زیرا در زمانهایی که مشتری کمی دارند، نمیتوانند به سادگی به مکان دیگری منتقل شوند.
شکل 10- تصویر واقعی واگن عرضه غذا
این الگو، همزمان امکان حرکت و فضای زیاد را فراهم میکند. اتوبوسی دوطبقه که به شکل یک رستوران طراحی شده و میتواند نیازهای بسیاری را برطرف کند. برخی باستورانها اتوبوسهای قدیمی شهری یا مدرسه هستند که تبدیل یافتهاند، ولی اغلب باستورانها اتوبوسهای دوطبقهای هستند که به گونهای تغییر یافتهاند که بتوانند یک طبقه آشپزخانه و یک طبقه فضای غذاخوری را فراهم نمایند.
شکل 11- تصویر شماتیک از باستوران
این اتوبوسها از سال 2014 به عنوان گزینهای متفاوت از رستورانهای سیار با جذابیتهای ظاهری متفاوت از آنان در آمریکا مطرح شدند. شرکتهای مختلف در تلاشند که ظاهر باستوران خود را متمایزتر از رقبا نشان دهند. با وجود این که این ایده در برخی موارد موفق نبوده، اما برخی از شرکتهای عرضه سیار غذا همچنان در شهرهایی همچون آلاباما، لسآنجلس و نیویورک فعال هستند. کمبود فضا برای این الگو اصلا مسئلهساز نیست. همچنین این الگو میتواند تنوع فراوان غذایی را ارائه نماید. ممکن است پختوپز در حین حرکت وسیله نقلیه غیر قانونی باشد، ولی قطعا غذاخوردن چنین نیست. همین تنوع بصری چیزی است که باستورانها را جذاب میکند: تغییر منظره در حین غذاخوردن.
شکل 12- تصویر واقعی از باستوران
قوانین و مقررات در بسیاری از شهرها، مانع از اعطای مجوز به باستورانها شد. همچنین تنها دارندگان گواهینامههای پایه 1 میتوانند باستوران را برانند و همین مسئله نیازمند تمرین بیشتر یا استخدام افراد ماهر است. بزرگی باستوران صرفا در زمان حرکت آن در مسیرهای تنگ به چشم نمیآید، بلکه در زمان توقف نیز ارتفاع زیاد آن میتواند مانع دید عناصر پشت آن باشد. هزینه راهاندازی باستوران بدون آشپرخانه از 250.000 دلار شروع میشود. با افزودن هزینه سوخت، نیروی کار و سرویسهای غذاخوری ویژه که در هنگام حرکت ثابت میمانند، به نظر میرسد باستوران مستلزم هزینههای بسیار زیادی باشد و در نتیجه قیمت تمامشده آن بالا برود.
رستوران سیار نیز مثل سایر کسبوکارها نیازمند اخذ جواز کسب است. فعالان این حوزه در آمریکا اشاره میکنند که گرفتن جواز کسب از حوزههای اداری مختلف (ایالتی و محلی) کاری دشوار است. از همین رو، برخی شهرها همچون وناچی[3] با هزینه کمتر جواز کسب موقت به رستورانهای سیار میدهند. برخی از شهرها همچون النزبرگ[4] نیز از کسانی که در یک رویداد ویژه شرکت میکنند، جواز کسب طلب نمیکنند.
در اکثر ایالات آمریکا برای ایجاد رستورانهای سیار، دریافت جواز کسب ضروری است. هزینه دریافت جواز کسب اغلب کمتر از 100 دلار است. اگر بخواهید کسبوکار خود را با اسم یک وسیله نقلیه یا شرکت انجام دهید نیازمند گواهی «انجام کسبوکار به عنوان ...[5]» (DBA) هستید؛ گواهیای که نشانگر آن است که این کسبوکار دارد به صورت قانونی با یک عنوان مشخص صورت میگیرد.
آمریکا
همه کسبوکارها نیازمند دریافت مجوز یا پروانهای برای انجام کسبوکار به صورت قانونی هستند. رستوران سیار نیز میبایست برای تمامی شهرهایی که قرار است در آنها کار کند –و نه صرفا شهری که در آن درخواست میدهد- مجوز داشته باشد. در اکثر موارد، یک رستوران سیار نیازمند مجوز عرضه اغذیه، گواهی سلامت غذا و یک مجوز عمومی کسبوکار است. در ایالات متحد آمریکا، سایتهایی وجود دارند (مثل سایت سازمان کسبوکارهای کوچک) که علاقهمندان به سرمایهگذاری در رستورانهای سیار را در راه اخذ مجوز راهنمایی میکنند.
استرالیا
در استرالیا، تارنمایی[6] با عنوان ABLIS[7] وجود دارد که تمامی فرمها و مراحل برای آغاز یک کسبوکار (از جمله رستوران سیار) در داخل قلمرو این کشور در آن قرار گرفتهاند.
برای مثال در ویکتوریا، صاحبان کسبوکار رستوران سیار به سادگی با شورای ایالتی مرتبط میشوند و مجوزی دریافت میکنند که امکان فعالیت در سرتاسر آن ایالت را فراهم میکند. پس از ثبت نام، فهرستی از مکان و زمانهایی که قرار است کسبوکار در آنها انجام شود، تهیه شده و در «بیانیه تجاری»[8] کسبوکار به شورای ایالتی ارسال میشود. در صورتی که فرد بخواهد در مکانی عمومی، خصوصی یا خیابان اقدام به فعالیت کند، میبایست برای دریافت مجوزهای بیشتری درخواست دهد.
شکل 13- یک نمونه رستوران سیار در استرالیا
در مقابل، در سیدنی میبایست رضایت تمامی شوراهای شهری که قرار است در قلمروی آنها کسبوکار صورت گیرد، جلب شود. همچنین رضایت شورایی که قرار است وسیله نقلیه در زمان عدم فعالیت در آن پارک شود، نیز میبایست جلب شود.
ایالتهای استرالیای جنوبی به تازگی قوانینی را تصویب کردهاند که قدرت شوراها برای رد درخواستهای فعالیت رستورانهای سیار را ملغی میکند. وضع این قوانین، تلاشی است برای حذف برخی از قوانین دستوپاگیر مربوط به حوزه رستورانهای سیار و ایجاد نظام مقرراتی ساده و سراسری (در مقیاس ایالت) برای رستورانهای سیار.
در استرالیا این که چه نوع مجوزی برای رستوران سیار مورد نیاز است، بستگی به چندین عامل دارد:
- نوع غذایی که قرار است عرضه شود.
- نوع مشتریانی که قرار است غذا به آنها عرضه شود.
- تازه یا بستهبندیشده بودن غذا
- طبقهبندی کسبوکار مرتبط با غذایی که عرضه میشود.
برای مثال، در سیدنی، یک کسبوکار غذایی سیار، نیازی به مجوز اداره تغذیه ندارد، مگر آن که:
- به افراد آسیبپذیر سرویس بدهد.
- محصولات گیاهی دارای مخاطرات بالا را عرضه کند.
- محصولات گوشتی را فرآوری و عرضه کند.
- غذاهای دریایی را فرآوری مجدد و عرضه کند.
- به تولید یا فرآوری تخم حیوانات بپردازد.
- صدف عرضه کند.
در بریزبن، رستورانهای سیار یا واگنهایی که صرفا قهوه، چای، نوشیدنیهای میوهای یا غذاهای بستهبندی عرضه میکنند، نیازی به دریافت مجوز اداره تغذیه ندارند.
در آمریکا مجوزهای مربوط به رستوران سیار میبایست تمدید شوند. فرم درخواست تمدید میبایست یک ماه پیش از اتمام یک سال جواز، به آخرین آدرس صاحب مجوز ارسال شوند. بنابراین بهروزکردن نشانی صاحب جواز الزامی است.
در استرالیا نیز مانند بسیاری از کشورها، هزینه اولیهای برای دریافت جواز دریافت میشود و این جواز باید سالانه تمدید شود.
در اکثر ایالتهای آمریکا، صاحبان کسبوکارها میبایست فعالیت خود را در سازمان مالیاتی ثبت نموده و به عنوان فروشنده، مجوز مالیاتی دریافت نمایند. همچنین در برخی از ایالتهای آمریکا، صاحبان رستورانهای سیار میبایست برای دریافت جواز فروش اقدام کنند تا بدین وسیله بتوانند مواد اولیه خود را با قیمت عمدهفروشی و بدون پرداخت مالیات، خریداری نمایند.
آمریکا
پیش از آغاز کسبوکار، یک نماینده شورای محلی میبایست شرایط مواد غذایی که قرار است عرضه شوند را مورد بررسی قرار دهد تا مشخص شود که پیشنیازهای مذکور در قوانین را رعایت کرده است. در طول فعالیت نیز نمایندگان نهادهای محلی بر نحوه کار رستورانهای سیار نظارت خواهند داشت تا مشخص شود که همچنان بر مبنای قوانین و دستورالعملها رفتار میشود.
مقررات سلامت اغذیه، فروشندگان غذا را ملزم میکنند که غذاهای سالم و ایمن تهیه کنند؛ غذاهایی که در شرایط بهداشتی تهیه شده و حاوی مواد حساسیتزا و مضر نباشند. برای تضمین این امر، متقاضیان یا کارکنان آنان میبایست در یک دوره آموزشی شرکت کنند. در این دوره تمامی اطلاعات مورد نیاز درباره شرایط آلوده شدن مواد غذایی، دمای نگهداری غذا و ... برای آغاز کسبوکاری قانونی و سالم آموزش داده میشوند.
یکی دیگر از ضوابط لازم برای راهاندازی رستورانهای سیار، کنترل سلامت رستوران و مواد تهیهشده در آن است. در آمریکا رستورانهای سیار حداقل سالی یک بار توسط بازرسان اداره سلامت بازبینی میشوند که این بازبینی گهگاه تصادفی و بدون اطلاع قبلی است. بازرسان نحوه نگهداری مواد غذایی و فاسد نشدن آن را کنترل نموده و نگهداری آن در دما و شرایط مناسب را بررسی کنند. تمامی تجهیزات غذایی و همچنین سینک و لولههای آب نیز مورد بازرسی قرار میگیرند و اگر استانداردهای سلامت را رعایت نکرده باشند، جریمه میشوند. همچنین افراد تهیهکننده غذا میبایست دستکشهای یکبار مصرف به دست کنند و تمامی مواد غذایی نیازمند ذخیره در یخچال، میبایست در دمای مناسبی نگهداری شوند.
برای ایجاد تغییرات در وسیله نقلیه به گونهای که برای رستوران سیار مناسب باشد، لازم است ابتدا الزامات اساسی که مورد بازرسی قرار میگیرند، رعایت شوند. میبایست تمامی بخشهای خودرو از کف زمین تا دیوارها و مکانهای تهیه غذا و ارائه آن در خودرو به سادگی قابل شستشو باشند. تمامی امور از تجهیزات اصلی تهیه غذا گرفته تا سطل زباله برای دستمالها و دستکشها میبایست به بهداشتیترین و ایمنترین شکل ممکن مورد توجه قرار گیرند. کنترل این موارد به اداره سلامت هر منطقهای مربوط میشود.
در شهر آستین آمریکا، فردی که غذا را آماده میکند و به دست مردم میدهد، باید گواهیهای ویژه این کار را دریافت کرده باشد. همچنین در این شهر یک «مجوز انحراف از قوانین» به برخی متقاضیان داده میشود. متقاضی این مجوز، کسی است که امکان انطباق کامل با قوانین را ندارد و از همین رو، درخواست انحراف از قوانین میدهد. چنین فردی موظف است برای دریافت مجوز، علاوه بر پرداخت هزینه بیشتر، برنامه «تحلیل زیان و کنترل نقاط بحرانی» (HACCP) را برای کاهش مخاطرات مربوط به ایمنی غذا ارائه نماید.
در واشنگتن، بر اساس قوانین بهداشتی ابتدا رستورانهای سیار موظف بودند که مواد غذایی خود را در آشپزخانههای ثابت تهیه و ذخیره کنند و صرفا به فروش مواد غذایی آماده بپردازند. اما پس از مدتی آنان امکان یافتند که با رعایت برخی موارد بهداشتی مشخص درباره وسیله و نحوه نگهداری مواد غذایی، آنها را در داخل وسیله نقلیه تهیه، نگهداری و پخت کنند.
تمامی کسبوکارهای تهیه و عرضه غذا جزء صنعت غذا و نوشیدنی محسوب میشوند و میبایست بر اساس قوانین و مقررات مربوطه رفتار کنند. برای تضمین سلامت غذا، اکثر کسبوکارهای مرتبط با صنایع غذایی میبایست در آزمون ایمنی غذا پذیرفته شوند؛ آزمونی که با حضور بازرسان رسمی صورت میگیرد. این بازرسان به طور دورهای از فعالان این حوزه بازدید به عمل میآورند تا از حفظ سلامت و ایمنی غذا اطمینان حاصل کنند.
بسیاری از ایالتهای آمریکا حضور یک ناظر سلامت غذا در محل را الزامی میکنند. همچنین تهیه غذا و نوشیدنی با رعایت اصول و دستورالعملهای ایمنی صورت گیرد. در برخی از شهرها و ایالتها، ضروری است که یک یا همه کارکنان رستوران سیار، جواز عرضه غذا دریافت کنند. در این حالت لازم است یک یا همه کارکنان برای دریافت جواز، دوره سلامت و ایمنی غذا را سپری کنند.
استرالیا
در استرالیا، «مقررات استاندارد غذا» تعریف شده که رستورانهای سیار نیز میبایست به آن پایبند باشند. در ادامه ابعاد مختلف این مقررات تشریح میشوند:
1- آموزش کارکنان
این مقررات برای تضمین آشنایی کارکنان با چگونگی تهیه و عرضه غذای سالم و ایمن است و میبایست پیش از آغاز به کار رستوران سیار، حتما صورت گیرد. این آموزش میبایست از طریق یک دوره مدون، دستورالعمل مکتوب یا حتی خویش-آموزی صورت گیرد؛ اما در هر صورت کیفیت آموزش باید به طریقی توسط یک نهاد معتبر تأیید شود.
2- بازرسی وسیله نقلیه
متقاضیان میبایست حداقل سالی یک بار وسیله نقلیه خود را برای بازرسی به شورای شهر ارائه دهند. این بازرسی هزینهای دارد که باید پرداخت شود و صاحب کسبوکار میبایست همواره برگه بازرسی را همراه داشته باشد، وگرنه جریمه خواهد شد.
بازرسی ایمنی وسیله نقلیه پیشنیازهای اولیه یک خودرو برای تبدیل شدن به رستوران سیار را مورد بازرسی قرار میدهد:
- کنترل دما
- جداسازی تسهیلات شستشوی دست از شستشوی غذا و ظروف
- نشانگذاری (Labelling) غذاها
- پاکیزگی
- جداسازی بخش نوشیدنیها از انبار مواد غذایی
- جداسازی بخشهای تحویل غذاهای پخته و غذاهای خام
3- ناظران سلامت و ایمنی غذا
در نیوساوث ولز، ویکتوریا، کوئینزلند و ناحیه پایتختی استرالیا[9] معرفی یک نفر ناظر منتخب برای کنترل سلامت و ایمنی غذا در هنگام تهیه و عرضه آن ضروری است. این ناظر میبایست آموزش دیده و مورد تأیید نهادهای نظارتی (معمولا مؤسسه سلامت غذایی استرالیا[10]) قرار گرفته باشد. اگر مشخص شود که رستوران سیاری دارای ناظر نیست، با جریمه سنگینی مواجه خواهد شد. همچنین متقاضیان رستوران سیار در سیدنی، میبایست برنامه خود را برای تهیه غذا به روشهای سالم ارائه دهند.
آمریکا
برخی ایالتهای آمریکا پوشش بیمهای رستورانهای سیار را الزامی میدانند. بر این اساس، رستورانهای سیار میبایست خودروی خود را بیمه کسبوکار کنند. در اکثر نمایشگاهها و جشنوارهها، رستورانهای سیاری که میخواهند از امتیاز حضور جمعیت فراوان بهرهمند شوند، میبایست بیمه مسئولیت عمومی داشته باشند. برای کسبوکارهایی که نیروهای کار را به خدمت میگیرند، پرداخت بیمه کارکنان الزامی است.
در شهر بوستون از ایالت ماساچوست آمریکا، رستورانهای سیار میبایست بیمه مسئولیت شوند. بیمه مسئولیت بخشی از یک سیستم بیمهای کلی است که بیمهشده را در زمان شکایت دیگران از او در حوزههایی که در ذیل تعهدات بیمه قرار دارد، محافظت میکند.
استرالیا
بیمه مورد نیاز برای هر رستوران سیار، وابستگی زیادی به نوع وسیله نقلیه، مکان فعالیت رستوران سیار و مواد غذایی است که ارائه میشود. اما یکی از بیمههایی که قطعا برای هر رستوران سیاری لازم است، بیمه وسیله نقلیه موتوری است. از آنجا که بزرگترین سرمایه در این کسبوکار، وسیله نقلیه است که صاحبان کسبوکار با آن در خیابانها حرکت میکنند، لازم است که تمامی احتمالات برای کاهش خسارتهای وارد بر وسیله نقلیه مورد توجه قرار گیرند.
آمریکا
برای آغاز به کار رستوران سیار، مجوزها و بازرسیهای مربوط به وسیله نقلیه نیز مورد نیاز هستند. اگر کسبوکار شما نیازمند راندن خودروست، میبایست مجوزهای مرتبط را دریافت نمایید. در برخی مواقع حتی گاریها و واگنها نیز میبایست این مجوزها را دریافت نمایند. در برخی شهرداریها، «اداره وسایل نقلیه موتوری» وجود دارد که به این قبیل امور رسیدگی میکند.
در برخی نقاط آمریکا برای راهاندازی رستورانهای سیار، خودروها میبایست پلاک تجاری داشته باشند، اما در اکثریت شهرها و ایالتها، صرفا داشتن گواهینامه تجاری برای راندن خودرویی با وزن بیش از 12 تن کافی است.
شرایط خودروها نیز باید توسط بازرسان ذیربط مورد بررسی قرار گیرد. در واشنگتن، بازرسی صورت میگیرد تا موارد زیر به دقت کنترل شوند:
- اثبات مالکیت خودرو، کارت هویتی معتبر و مجوز تردد با خودرو
- اثبات کارت شناسایی خودرو به عنوان ارائه کننده غذای سیار در منطقه مشخص
- پیگیری خرید و زمان نگهداری مواد غذایی
- کنترل محل ذخیره (انبار) مواد غذایی بر اساس نیازهای عملکردی
- کپی مجوز تجهیزات پشتیبان و آخرین گزارش بازرسی
استرالیا
مثل تمامی خودروها در استرالیا، وسیله نقلیه میبایست ثبت شود و راننده آن میبایست گواهینامه راهنمایی و رانندگی داشته باشد. این اطلاعات معمولا در مرحله درخواست مجوز به مسئولان مرتبط ارائه میشود.
در بسیاری از حوزههای جغرافیایی شامل سیدنی، میبایست وسیله نقلیه برای تأیید طراحی آن به مسئولان ارائه شود و رعایت برخی از نکات در آن الزامی است. کار هیئت «طراحی رستوران» در سیدنی، تضمین این امر است که ظاهر رستوران سیار با استانداردهای ظاهری فضاهای عمومی مطابقت داشته باشد.
در سیدنی یک هیئت طراحی رستوران سیار وجود دارد که موارد مربوط به رستورانهای سیار درخواستی از جمله منو، عکس غذاها و نحوه آمادهسازی غذا را مورد ارزیابی قرار میدهد.
آمریکا
اگر کسبوکار نیازمند استخدام کارگران باشد، لازم است یک «شماره شناسایی کارفرما»[11] (EIN) یا «شماره شناسایی مالیاتی فدرال» دریافت شود. شماره شناسایی کارفرما از این رو اهمیت دارد که نسبت کسبوکار را با فرمها و اسناد رسمی دولتی مشخص میکند. این شماره شناسایی در زمانی که اسناد مالیاتی ارسال میشوند و همچنین به جای شماره امنیتی شخصی (SSN) به کار گرفته میشود تا افراد مجبور نباشند برای تکمیل تمامی فرمها از شماره شخصی خود استفاده کنند. حتی در صورتی که افراد نیاز به استخدام کارگر نداشته باشند، نیز دریافت شماره شناسایی کارفرما برای متقاضیان شرکتی الزامی است.
همچنین صاحبان رستورانهای سیار میبایست کسبوکار خود را با «قانون کار منصفانه»[12]، «استانداردهای ملی اشتغال»[13] و «قانون سلامت و ایمنی»[14] سازگار نمایند.
شهرها دارای محدودیتهای پهنهبندی از منظر کاربری زمین هستند. اگرچه رستورانهای سیار جای ثابتی ندارند، اما نمیتوانند هر جایی نیز پارک کنند. تمامی شهرها پارک گاریها، واگنها و رستورانهای سیار را به مکانهای مشخص محدود میکنند. شهرداریها میبایست فهرستی از مکانهای مجاز برای پارک آنها را مشخص کرده و بر روی تارنماها در دسترس مردم قرار دهند. در برخی از شهرها، یک رستوران سیار یا واگن و حتی گاری تنها میتوانند 2 ساعت در یک مکان مشخص توقف داشته باشند. در برخی دیگر نیز این وسایل موظف هستند در صورت وجود پارکومتر، هزینه توقف خود را پرداخت کنند، و الا جریمه میشوند.
همچنین رانندگان رستورانهای سیار موظفند تا حد امکان خودروهای خود را به لبه پیادهرو نزدیک کنند و هرگز به صورت دوبل پارک نکنند. برخی از شهرداریها قوانینی دارند که پارک رستورانهای سیار یا گاریها و واگنها را در پهنه مدارس یا در فاصله N متری مدارس در زمان دایر بودن آنها ممنوع میکند. بسیاری از شوراهای شهر نیز سیاستی دارند که رستورانهای سیار را از فعالیت در فاصله کمتر از 50-25 متری کسبوکارهای فروشگاهی مجاور که سرویس مشابهی ارائه میکنند، منع میکند.
درآمریکا رستورانهای سیار نباید تسهیلات رفاهی واحدهای مسکونی مجاور را با مشکل مواجه کرده یا از جذابیت آنها کم کنند. در برخی ایالتها، رستورانهای سیار نباید در شعاع 100 متری یک کسبوکار غذایی موجود یا یک ناحیه پهنهبندیشده مسکونی مستقر شوند.
صاحبان رستورانهای سیار هم میبایست در مسیرهای مشخص از پیش تعیین شده حرکت نمایند و هم باید مکان توقف آنها برای عرضه غذا متناسب با قوانین باشد (برای مثال شعاع قانونی قرارگیری آنها از کاربریهای ثابت باید رعایت شود).
از آنجا که در رستورانهای سیار، پخت و پز غذا صورت میگیرد، مصرف گاز یا برق در آن ناگزیر است. بر اساس قوانین آمریکا، وسایل گازی و الکتریکی خودرو میبایست توسط نهادهای مرتبط مورد بازرسی و تأیید قرار گیرند.
در ویکتوریای استرالیا، متقاضیان ایجاد رستوران سیار میبایست سازگاری وسیله نقلیه خود با الزامات گاز و برق را به اثبات برسانند. همچنین هر مجوزی در شهر سیدنی میبایست از اداره آب این شهر، «مجوز پسماند تجاری»[15] دریافت نماید.
درآمریکا صاحبان رستورانهای سیار میبایست در قبال جمعآوری زبالههای خود مسئول باشند. پاکیزگی محیط صرف غذا هم برای مشتری و هم برای جامعه اهمیت زیادی دارد. فاضلاب ناشی از فعالیت رستورانهای سیار میبایست به درستی دفع شود تا باعث گرفتگی لولههای فاضلاب شهری نشده و محیط را آلوده نکند. صاحبان رستورانهای سیار موظفند موارد زیر را به دقت رعایت کنند و الا جریمه خواهند شد:
- جمعآوری کل فاضلاب ناشی از شستشوی لوازم آشپزخانه در یک مخزن دردار.
- تخلیه آب مخزن شستشوی لوازم آشپزخانه در فاضلاب شهری
- روغنهای مصرفشده میبایست در یک ظرف دربسته جمعآوری شوند و برای بازیافت در اختیار افراد مربوطه قرار گیرند.
در آمریکا کارهای زیر ممنوع است:
- تخلیه فاضلاب بر روی زمین یا در زهکشهای سیلاب
- تخلیه فاضلاب در سرویسهای بهداشتی، زیرا این سرویسها نمیتوانند قطرات روغن را جدا کنند.
- تخلیه فاضلاب در کارواش
- تخلیه روغن در فاضلاب شهری. روغنها باید حتما برای بازیافت در اختیار افراد مربوطه قرار گیرند.
تخطی از قوانین مذکور، تخطی از قوانین شهر آستین است و هر مورد میتواند تا سقف 2000 دلار به ازای هر تخلف در روز جریمه به همراه داشته باشد.
در سیدنی استرالیا نیز متقاضیان راهاندازی رستوران سیار میبایست برنامه خود را برای مدیریت مسائلی همچون سر و صدا، زباله و بوی نامطبوع به این هیئت «طراحی رستوران» ارائه نماید.
در شهر آستین ایالت تگزاس آمریکا، ضوابطی را برای سرویس بهداشتی رستوران سیار وضع کردهاند.
به طور کلی رستورانهای سیار میتوانند در دو مکان مستقر شوند: عمومی و خصوصی. مکانهای عمومی میتواند حاشیه خیابان یا هر گونه فضای باز شهری را در بر گیرد که استقرار در آنها نیازمند کسب مجوز و پرداخت هزینه اجاره مکان به شهرداری (بخش عمومی) است. مکانهای خصوصی متعلق به افرادی هستند که تمایل دارند زمین خود را برای کسبوکار رستوران سیار اجاره دهند. این فرایند دربرگیرنده عقد قرارداد میان طرفین و ارائه آن به شهرداری از سوی متقاضی راهاندازی رستوران سیار در زمین خصوصی است. به طور کلی رستورانهای سیاری که در حاشیه خیابان قرار نمیگیرند (خواه خصوصی باشند و خواه عمومی)، میبایست برخی مسائل را رعایت نمایند:
1) رستورانهای سیاری که بر زمینهای عمومی همچون پارکها توقف میکنند، ملزم به پرداخت اجاره زمین شهری هستند.
2) برخی کسبوکارها مثل فروش نوشیدنی، رستورانهای سیار را مکمل کار خود میدانند و از همین رو اجازه میدهند که خودروها در ملک خصوصی آنان توقف نمایند.
3) میزان توقف مداوم رستورانهای سیار در یک زمین خصوصی، میزان «عوارض اثرات حملونقلی» مالک آن زمین را بالا میبرد. برای مثال، شهر مونت ورنون در مقررات پهنهبندی خود الزام میکند که برای رستورانهای سیار میبایست «عوارض اثرات حملونقلی» محاسبه شوند.
از آنجا که در داخل رستورانهای سیار پختوپز صورت میگیرد، ضرورت دارد اداره آتشنشانی نسبت به بازرسی وسیله نقلیه اقدام نماید. در صورت وجود نقص یا ناسازگاری وسیله نقلیه با مقررات، اداره آتشنشانی صاحبان رستورانهای سیار را راهنمایی میکند تا به رفع نقص و اصلاح خودروی خود اقدام نمایند.
در ادامه، مقررات اداره آتشنشانی آستین برای رستورانهای سیار تشریح میشود:
اداره آتشنشانی آستین دستورالعملهایی را برای رعایت حداقل استانداردهای آتشنشانی خودروهای رستورانهای سیار منتشر نمود. بر طبق قوانین، صاحبان رستورانهای سیار میبایست پیش از بازرسی آتشنشانی، تضمین کنند که ضوابط زیر در خودروی آنها رعایت شده است.
مکان رستورانهای سیار
- هیچ یک از خودروها نباید در فاصله کمتر از 20 فوتی هر سازهای قرار گیرند.
- تمامی خودروها میبایست حداقل در فاصله 15 فوتی از شیرهای شهری آتشنشانی قرار گیرند.
- خودروها نباید امکان اتصال خودروهای آتشنشانی به شیرهای آتشنشانی را محدود کنند.
- خودروها نباید هر گونه ورودی یا خروجی ساختمانها را سد کنند.
ملاحظات الکتریکی
- خودروها نباید از برق سازههای مجاور خود استفاده کنند.
- خودروها نباید از سیمهای رابط بیش از حد استفاده کنند.
- جعبه فیوز باید پوشش مناسب داشته باشد.
- همه سیمکشیها میبایست در درون محافظ قرار گیرند.
- استفاده نادرست از تجهیزات برقی و اعمال بار بیش از حد بر مدار ممنوع است.
مخزن پروپان
- حداکثر دو مخزن 100 پوندی پروپان در هر خودرو مجاز هستند؛ یکی برای استفاده و دیگری به عنوان یدک. مخزنها نباید در کنار هم قرار داشته باشند.
- مخازن پروپان میبایست هر 12 سال یک بار مورد بازبینی مجدد قرار گیرند. مخازن باید جدیدا تولید شده باشند یا مهر بازبینی داشته باشند.
مکان مخزن پروپان
- مخازن پروپان (هم اصلی و هم یدک) نباید در مکانهای زیر قرار گیرند:
- بر روی سپر عقب، کنارههای خارجی یا سقف خودرو
- در زیر یا پایینترین بخش شاسی خودرو
- در داخل تمامی محفظههای کارکردی خودرو
- در بخشهای خودرو که مسافران در آن مینشینند
- بر روی کف خودرو
- مخزن پروپان میبایست توسط حداقل دو خروجی تهویه شوند (یکی در بالا و دیگری در پایین مخزن) که هر یک از آنها حداقل مساحتی برابر با 0.5 اینچ مربع به ازای هر 7 پوند حجم مخزن داشته باشد.
- مخازن پروپان باید در جایی قرار گیرند که در صورت تصادف یا چپ کردن خودرو، دچار مشکل نشوند.
- شیر اطمینان مخزن پروپان نباید طول افقی کمتر از 3 فوت داشته باشد.
تجهیزات مخزن پروپان
- تمامی تجهیزات پخت و پز که قرار است از پروپان استفاده کنند، باید مشخص شوند.
- لولهکشی پروپوان نباید در کنارهها، پشت یا سقف اتاقک قرار گیرد.
- تمامی تجهیزات پخت و پز میبایست بر اساس الزامات مصرف پروپان تنظیم شوند. این تغییرات میبایست توسط یک استاد لولهکش دارای تأییدیه از کمیسیون راهآهن تگزاس تأیید شوند و اسناد آن در زمان بازرسی ارائه شوند.
- سیستم لولهکشی شامل اتصالات و شیرها باید با استانداردهای NFPA 58 سازگار باشند.
- اتصال هر یک از تجهیزات به مخزن پروپان نباید با بیش از 60 اینچ طول شلنگ صورت پذیرد.
- شلنگ نباید از درون دیوارهها، زمین یا سقف اتاقک به فضای داخلی خودرو نفوذ داشته باشد.
- لولهکشی باید سالانه با فشار حداقل 3 پوند بر اینچ مربع در طول 10 دقیقه پیش از اتصال تجهیزات آزمون شود. اتصالات باید توسط تکنسین گاز دارای مجوز صورت بگیرد. مستندات آزمون باید در فاصله حداکثر 90 روزه از بازرسی ارائه شوند و باید دارای موارد زیر باشند:
- نسخه اصلی بازرسی
- فشار و زمان آزمون
- نام، نشانی، شماره مجوز و شماره تماس تکنسین انجام دهنده آزمون
- شماره خودروی رستوران سیار
- باید در منبع گاز و در جای اتصال به تجهیزات، شیر قطع دستی گاز وجود داشته باشد.
کپسول آتشنشانی
- هر اتاقک خودرو میبایست یک کپسول آتشنشانی استاندارد داشته باشد (2A10BC).
- کپسول آتشنشانی میبایست در مکانی جلوی چشم قرار گیرد تا به آسانی قابل مشاهده باشد.
- کپسول آتشنشانی باید سالانه سرویس شده و برچسب قابل استفاده بر روی آن نصب شود.
- رستورانهای سیاری که از سرخکن عمیق استفاده میکنند، میبایست علاوه بر کپسول 2A10BC، یک کپسول نوع K نیز داشته باشند.
- تجهیزاتی که از سوخت جامد استفاده میکنند، میبایست یک کپسول 2.5 گالنی نوع K یا دو کپسول 1.5 گالنی نوع K داشته باشند.
در شهر بوستون به دلیل آن که رستورانهای سیار گسترش زیادی یافتهاند، برای در اختیار گرفتن پهنههای مطلوب و جاذب جمعیت میان صاحبان این کسبوکارها، رقابت شکل گرفته است. به همین دلیل، شهرداری بوستون اقدام به تعریف 3 نوع پهنه برای استقرار رستورانهای سیار در این شهر کرده است. در این شهر 21 مکان عمومی برای رستورانهای سیار در نظر گرفته شده که بر اساس جذابیت و حضور زیاد شهروندان در سه پهنه 1، 2 و 3 قرار گرفته است.
در سایت شهرداری بوستون، هر یک از این پهنهها، مکان آنها و زمان فعالیت مجاز در آنها معرفی شدهاند. برای مثال در پهنه 1 و در میدان شهرداری بوستون، ارائه صبحانه در ساعات 7 تا 11 صبح، ناهار در ساعات 11 تا 15 و شام در ساعات 15 تا 20 قابل ارائه است.
-
-
-
- پهنه 1
-
-
پهنه 1 مکانهای پرترافیک، رقابتی و گرانقیمتتر را در بر میگیرد. مکانهای داخل این پهنه، وارد یک فرایند قرعهکشی سالانه میشوند و برندگان قرعهکشی آن مکانها را تصاحب میکنند. با این حال، اگر کسی مکان رستوران خود را ترک کرد، یک قرعهکشی کوچک برای آن مکان انجام خواهد شد.
زمینهای پهنه 1 هر ساله به قرعهکشی گذاشته میشوند. هیچ تضمینی وجود ندارد که یک رستوران سیار بتواند بیش از 1 سال، زمینهای پهنه 1 را در اختیار داشته باشد. رستورانهای سیاری که به تازگی راهاندازی شدهاند، صرفا میتوانند در زمینهای پهنه 2 مستقر شوند.
-
-
-
- پهنه 2 و 3
-
-
پهنههای 2 و 3 پهنههایی در مرکز محلات پویای بوستون هستند که در معرض عبور ساکنان و دانشجویان قرار دارند. مجوز این پهنهها سه ساله است و تحویل آنها بر اساس تقدم درخواست متقاضیان است. همانند پهنه 1، مکان و زمان استقرار رستورانهای سیار در این پهنهها نیز در سایت شهرداری بوستون مشخص شده است.
اگر فروشندگان متقاضی فضاهایی در پهنههای 2 و 3 باشند که قبلا اشغال شدهاند، میبایست تا زمان خالیشدن آن فضا صبر کنند. فضاهای پهنههای 2 و 3 هر سه سال یک بار به قرعهکشی گذاشته میشوند. متقاضیان میتوانند هر فضا را برای مدت حداکثر 3 سال تمدید نمایند.
-
-
-
- هزینه استقرار رستوران سیار در پهنههای عمومی
-
-
مبلغ اجازه هر مکان در درون سه پهنه مشخصشده، وابسته به میزان شیفتهای فعالیت در آن مکان است. صاحبان رستوران سیار میبایست بر اساس تعداد شیفتهایی که در یک مکان کار میکنند، هزینه بپردازند. هزینه یک فصل کار آنها بر اساس شیفتهای تعیینشده میبایست در ابتدای دوره به طور کامل پرداخت شود.
در جدول ؟ هزینه پهنههای مختلف به ازای تعداد شیفتها برای هر ماه مشخص شده است.
جدول 1 - هزینههای استقرار رستوران سیار در پهنههای مختلف شهر بوستون
تعداد شیفت |
پهنه 1 |
پهنه 2 |
پهنه 3 |
1 |
$125 |
$75 |
$50 |
2 |
$225 |
$150 |
$100 |
3 |
$325 |
$225 |
$150 |
4 |
$425 |
$300 |
$200 |
5 |
$525 |
$375 |
$250 |
6 |
$625 |
$450 |
$300 |
7 |
$725 |
$525 |
$350 |
8 |
$825 |
$600 |
$400 |
9 |
$925 |
$675 |
$450 |
10 |
$1,025 |
$750 |
$500 |
11 |
$1,125 |
$825 |
$550 |
12 |
$1,225 |
$900 |
$600 |
صاحبان رستورانهای سیار برای کار در اماکن خصوصی نیازمند مستنداتی برای تأیید هستند:
- مجوز رستوران سیار
- اجارهنامه یا توافقنامه مالک مکان خصوصی
- عکسی از مکان مورد نظر و طرحی که جایگاه و نحوه استقرار خودرو و تحویل غذا به مشتریان را نشان میدهد
- تصویری از گواهی استفاده از لوازم و ابزارآلات ملک خصوصی که مورد بازرسی و تأیید قرار گرفته است.
متقاضیان برای دریافت گواهی کار در ملک خصوصی میبایست با تهیه مستندات مذکور به دفتر مجوزدهی کارهای عمومی مراجعه کنند.
تمامی فضاهای عمومی بوستون از طریق قرعهکشی به متقاضیان ارائه میشوند. یک قرعهکشی سالانه پیش از آغاز سال رستورانهای سیار برگزار میشود و سه قرعهکشی کوچک هم برای فضاهایی که فروشندگان آنها را ترک کرده یا به هر دلیلی خالی ماندهاند، برگزار میشود. فضاهای قرعهکشی سالانه برای یک سال در اختیار متقاضیان برنده قرار میگیرند ولی میبایست هر سه ماه یک بار تمدید شوند. فروشندگان جدید که مجوز خود را دریافت کردهاند، میتوانند پیش از هر موعد برگزاری قرعهکشی در آن ثبت نام و شرکت کنند.
جدول 2- زمانهای درخواست و انجام قرعهکشی فضاهای عمومی در بوستون
نوع قرعهکشی |
موعد درخواست |
زمان برگزاری قرعهکشی |
قرعهکشی زنده سالانه |
14 فوریه 2018 |
20 فوریه 2018 |
قرعهکشی کوچک اول |
1 ژوئن 2018 |
14 ژوئن 2018 |
قرعهکشی کوچک دوم |
1 سپتامبر 2018 |
14 سپتامبر 2018 |
قرعهکشی کوچک سوم |
1 دسامبر 2018 |
13 دسامبر 2018 |
-
-
-
- نوبتهای تخلیه یا تحویلگیریهای فضاها
-
-
هر سه ماه یک بار، رستورانهای سیار فرصت دارند که فضای تخصیصیافته به خود را بدون پرداخت جریمه تخلیه کنند. این فضاها از طریق قرعهکشیهای کوچک در اختیار دیگر متقاضیان قرار میگیرد. با این حال، اگر فضایی پس از مهلت مقرر تخلیه شود، صاحب رستوران سیار میبایست هزینههای سه ماه آینده را بپردازد.
-
-
-
- نحوه کارکرد سیستم تخلیه فضا
-
-
فروشندگان مستقر در فضا میبایست فرم تخلیه فضا[16] را پیش از مهلت تعیینشده تکمیل نمایند. پس از تخلیه قطعی فضا، آن فضا برای سایر رستورانهای سیار قابل انتخاب میشود. متقاضیان از زمان برگزاری قرعهکشی کوچک مطلع میشوند. پس از تکمیل قرعهکشی کوچک، افراد دو هفته فرصت دارند که گواهی فضای خود را از اداره امور عمومی دریافت نمایند. پس از دو هفته، اعتبار گواهی منقضی خواهد شد.
جدول 3- دورههای تخلیه و تحویلگیری فضای رستوران سیار در بوستون
فصل |
موعد تخلیه |
موعد درخواست تحویلگیری |
دوره سهماهه جدید |
1 |
آغاز سال رستورانهای سیار |
14 مارس 2017 |
1 آوریل تا 30 ژوئن |
2 |
1 ژوئن 2017 |
14 ژوئن 2017 |
1 ژوئیه تا 30 سپتامبر |
3 |
1 سپتامبر 2017 |
14 سپتامبر 2017 |
1 اکتبر تا 31 دسامبر |
4 |
1 دسامبر 2017 |
14 دسامبر 2017 |
1 ژانویه تا 31 مارس |
سه مرحله برای درخواست مجوز رستوران سیار وجود دارد:
مرحله اول: پیش از آن که متقاضیان شروع به تکمیل فرم درخواست کنند
پیش از تکمیل فرم درخواست مجوز رستوران سیار، متقاضیان میبایست کارهای زیر را انجام دهند:
- دریافت مجوز از واحد بازرسی سلامت و آتشنشانی
گام اول: تنظیم زمان بازرسی از فضای داخلی و برنامههای عملیاتی رستوران سیار.
گام دوم: جمعبندی اطلاعات برای بازرسی
برای این مرحله میبایست موارد زیر جهت بازرسی ارائه شوند:
- معرفی تجهیزات و شرایط ویژه وسیله نقلیه
- درخواست کامل شده مجوز سلامت
- نمونه منوی رستوران سیار
برای مجوز سلامت میبایست سالانه 100 دلار پرداخت شود که روشها و زمان پرداخت آن میتواند بسته به شرایط تعیین شود.
گام سوم: درخواست بازرسی
شهرداری تاریخ و ساعت بازرسی را مشخص میکند و در زمان مقرر، بازرسی صورت میگیرد. لازم است تمامی اطلاعات در روز بازرسی ارائه شوند.
- دریافت گواهی فروش توسط فروشنده رستوران
گام اول: تکمیل فرم برای هر کارگر رستوران سیار
هر کارگر میبایست یک فرم فروشندگی را تکمیل نماید. همچنین برای هر یک از فروشندگان و کارگران میبایست «گواهی ثبات شخصیتی»[17] توسط پلیس شهر اعطا شود. نرخ درخواست گواهی فروش 62 دلار است که به ایالت ماساچوست پرداخته میشود.
گام دوم: ارسال درخواست و گواهی پرداخت برای ایالت ماساچوست
- دریافت مجوز کسبوکار
در بوستون، مجوز کسبوکار میبایست هر چهار سال یک بار تمدید شود.
گام اول: آمادهسازی درخواست
در این گام لازم است متقاضی نام و نشانی دفتر مرکزی کسبوکار خود و نام و نشانی همه کسانی که سهمی در این کسبوکار دارند را ذکر کند. ضرورت دارد فرم آنلاین درخواست کسبوکار تکمیل، چاپ و امضا شود. امضای متقاضی میبایست به تأیید رسمی برسد. مبلغ ارائه درخواست 65 دلار است. اگر متقاضی ساکن ایالت ماساچوست نباشد ولی بخواهد کسبوکارش را در این ایالت راهاندازی کند، میبایست 35 دلار بیشتر پرداخت کند.
گام دوم: بردن اسناد، فیشهای واریزی و فرک تکمیل شده به شهرداری در ساعات مشخص از پیشتعیین شده.
- عقد قرارداد GPS متصل به خودرو
لازم است متقاضیان پیش از دریافت مجوز، دستگاه مکانیابی GPS را در خودروی خود نصب نمایند. مراحل درخواست و نصب سامانه GPS به ترتیب زیر است.
گام اول: تکمیل فرمهای مربوطه
شهرداری شرکت تریمبل (Trimble) را برای پیادهسازی سامانه GPS انتخاب کرده است. مراحل زیر باید توسط متقاضیان طی شود و اسناد مرتبط با آنها ارائه شوند:
- درخواست دستگاه GPS تریمبل
- فرم پرداخت و نشانی ارسال دستگاه GPS
- فرم تأیید کارت اعتباری
قیمت سختافزار 299 دلار و قیمت نصب آن برای هر GPS، 89 دلار است.
پیش از ارسال درخواست رستوران سیار، لازم است سامانه GPS درخواست و نصب شود.
گام دوم: ارسال درخواست
اسناد مربوط به سامانه GPS باید به فرد یا نهاد ناظر مرتبط ارسال شود.
گام سوم: نصب سامانه GPS
شرکت تریمبل موظف است ظرف حداکثر 2 هفته، دستگاه GPS را ارسال نماید. این شرکت میبایست درخواست را مورد بررسی قرار داده و پیش از ارسال دستگاه، صحت آن را بررسی نماید.
متقاضیان نباید بسته دستگاه را باز نمایند. در غیر این صورت میبایست دستگاه جدیدی را سفارش دهند. شرکت تریمبل با متقاضی تماس خواهد گرفت و زمانی را برای نصب دستگاه به اطلاع وی خواهد رساند. فرمهای لازم برای امضا و عقد قرارداد با شرکت تریمبل توسط نمایندگان این شرکت در اختیار متقاضی قرار خواهد گرفت.
- بیمه مسئولیت
بیمه مسئولیت بخشی از یک سیستم بیمهای کلی است که بیمهشده را در زمان شکایت دیگران از او در حوزههایی که در ذیل تعهدات بیمه قرار دارد، محافظت میکند. در آغاز، شرکتهای مجزا که در معرض مخاطرات مشترک بودند، گروهی را تشکیل دادند که صندوق مشترکی ایجاد کرد تا در زمان تحمل خسارت توسط هر یک از اعضای گروه، از آن صندوق به او پرداخته شود. نظام مدرن بیمه مسئولیت بر شرکتهای تخصصی بیمه تکیه میکند که با پرداخت مبلغی مشخص توسط بیمهشده، خسارات او را جبران میکنند.
بیمه مسئولیت طراحی شده تا حمایت لازم را در مقابل ادعاهای بیمهای شخص ثالث فراهم آورد؛ مثلا ممکن است پرداخت مستقیما به بیمهشده صورت نگیرد، بلکه به کسی که خسارتی را در ارتباط با بیمهشونده تحمل کرده، پرداخت شود. در مجموع، خسارات عمدی و مسئولیتهای قراردادی، تحت پوشش بیمه مسئولیت قرار نمیگیرند. وقتی ادعایی صورت میگیرد، شرکت بیمه موظف است از بیمهشونده دفاع کند. هزینههای قانونی دفاع اغلب در ذیل بیمه مسئولیت قرار میگیرند، مگر آن که در قرارداد عکس آن ذکر شده باشد.
در این مورد متقاضیان مجوز رستوران سیار میبایست کارگران خود را در رابطه با خسارات و صدمات احتمالی که به آنان میرسد، بیمه نمایند. به همین ترتیب، کارگران نیز میبایست در ارتباط با خساراتی که به وسیله نقلیه و تجهیزات آن وارد میشود، بیمه شوند.
- برنامه کسبوکار
شهرداریهای کشورهای توسعهیافته، متقاضیان ایجاد رستوران سیار را ملزم میکنند که «برنامه کسبوکار»[18] خود را ضمیمه درخواست مجوز کنند. این برنامه شامل 7 قسمت است:
6-1- منوی مواد غذایی که ارائه خواهد شد
در بوستون، منوی رستورانهای سیار میبایست حداقل یک غذای «سالم» داشته باشد. غذای سالم غذایی است که سرخ نمیشود، فاقد چربیهای ترانس یا مواد غذایی با فروکتوز بالاست. بر اساس تعریف شهرداری بوستون، غذای سالم میبایست سه مورد از موارد زیر را دارا باشد:
- سه چهارم فنجان میوه تازه یا میوههای بستهبندیشده بدون شکر افزوده
- سه چهارم فنجان سبزیهای تازه یا فریز شده بدون نمک افزوده
- 8 اونس لبنیات کمچرب، مانند ماست
- غلات کامل
- 2 اونس گوشت کمچربی که پخته، گریل یا کبابی شده است.
6-2- ویژگی منحصر به فرد رستوران سیار متقاضی
متقاضی میبایست تفاوت کسبوکار خود را نسبت به نمونههای نزدیک به خود نشان دهد. این تفاوت میتواند شامل تفاوت در کیفیت ترکیبات غذا یا تنوع و تفاوت آن از نظر فرهنگی باشد. محصولات رستورانهای سیار نباید در شعاع 100 متری رستورانهای ثابت، با آنها یکسان باشند.
6- 3- نوع نوشیدنیهایی که عرضه میشود
در بوستون، پویشی با عنوان «دوباره به نوشیدنیات فکر کن» از سوی شهرداری راه افتاده است که متقاضیان رستوران سیار میبایست بر اساس اصول آن رفتار کنند.
6-4- برنامه عملیاتی
برای فعالیت رستوران سیار در هر نقطه، برنامه عملیاتی لازم است. این برنامه عملیاتی میبایست موارد زیر را در بر داشته باشد:
- زمان استقرار، باز کردن رستوران و تعطیلی و ترک مکان.
- نام کارگرانی که در رستوران سیار کار خواهند کرد.
- نحوه صفبستن مشتریان برای خرید از رستوران سیار. لازم است حداقل 4 فوت از پیادهرو برای عبور آزاد بماند.
- راهبرد جلوگیری از پارک سایر خودروها پیرامون رستوران سیار. لازم است در فاصله 20 فوتی از جلو و پشت خودروی رستوران سیار، هیچ خودرویی پارک نکند.
- راهبرد تمیز نگهداشتن مکان فعالیت رستوران سیار: لازم است سطل زباله در کنار رستوران سیار قرار داشته باشد. صاحب رستوران موظف است در زمان ترک محل، تمامی زبالههای ریختهشده در محل را جمعآوری نماید. همچنین وظیفه جاروکردن پیادهرو و شستن آن – در صورت کثیف شدن- با صاحب رستوران سیار است. تخلیه زباله در چاه فاضلاب با جریمه همراه خواهد شد.
- مکانی که کارگران رستوران سیار در هر یک از نقاط فعالیت آن به عنوان سرویس بهداشتی از آن استفاده میکنند، باید از پیش مشخص شود.
6-5- معرفی آشپزخانه ثابت تأمینکننده مواد غذایی
ضرورت دارد صاحبان رستورانهای سیار، مکان پخت و ذخیره غذاهای خود را معرفی کنند. این مکانها باید آشپزخانههای ثابتی در نزدیکی محل استقرار رستوران بوده و مجوزهای لازم را داشته باشند.
6-6- استفاده از ظرفیتهای محلی
صاحب رستوران سیار باید مشخص کند چگونه از ظرفیتهای محلی برای کسبوکار خود استفاده میکند. آیا ساکنان محلی را استخدام میکند یا از مواد اولیه محلی بهره میگیرد و یا روشی دیگر را برای منفعترسانی به ساکنان در پیش خواهد گرفت.
6-7- پایداری زیستمحیطی
متقاضیان رستوران سیار میبایست گزارشی از اقدامات پایدار خود از نظر زیستمحیطی را ارائه نمایند. نمونههای این گزارش عبارتند از:
- استفاده از مواد اولیه محلی یا مواد اولیهای که محل تهیه آنها مشخص است.
- استفاده از سوختهای جایگزین برای خودرو که تولید کربن کمتری دارند.
- در صورت امکان، استفاده از تجهیزات آشپزخانه که از مواد طبیعی تهیه شدهاند.
- بازیافت پسماندها یا تبدیل آنها به کمپوست
برای درخواست مجوز رستوران سیار، متقاضیان میتوانند از چهار روش «حضوری»[19]، «با استفاده از پست»[20]، «با استفاده از رایانامه»[21] و «آنلاین»[22] اقدام نمایند.
- تصویر موافقت کتبی صاحب آشپزخانه ثابت که غذا در آن تهیه و ذخیره میشود.
این آشپزخانهها، مکانهای تهیه غذا هستند که مجوز دارند. رستورانهای سیار هر روز دو بار برای دریافت غذا به آنها مراجعه میکنند. این آشپزخانهها میتوانند تهیه غذاهای معمول یا رستورانهای عادی باشند.
مرحله دوم: تکمیل درخواست
پس از آن که تمامی اسناد تکمیل شدند، متقاضیان میتوانند در سایت مرتبط ثبت نام کرده و فرم درخواست خود را تکمیل نمایند. درخواست ثبت رستوران سیار، سالانه 500 دلار هزینه دارد.
مرحله سوم: یافتن مکان رستوران سیار
دو گزینه برای انتخاب مکان رستوران سیار وجود دارد:
- اماکن عمومی: درخواست این مکانها صرفا از طریق ثبت نام در سیستم قرعهکشی ممکن است.
- اماکن خصوصی: استفاده از این مکانها نیازمند کسب اجازه کتبی از صاحب ملک است.
هر یک از این دو گزینه قوانین و شرایط مجوزدهی مربوط به خود را دارند.
******
شهرداری بوستون (اداره امور عمومی) موظف است ظرف دو هفته درخواستهای متقاضیان را بررسی کرده و پاسخ دهد. پس از تأیید درخواست متقاضیان، شهرداری زمان بعد قرعهکشی اماکن عمومی را به صاحبان رستوران سیار اعلام میکند.
- تهیه برنامه کسبوکار
برنامه کسبوکار میبایست دربرگیرنده مفهوم کلی کسبوکار، نام تجاری، مشتریان هدف، قیمت و پیشبینیهای مالی باشد. برای تهیه این برنامه میبایست رقبا شناسایی شوند تا منوی منحصربه فردی برای جلب مشتریان تنظیم شود. همچنین برنامه کسبوکار میبایست مواردی همچون هزینه سوخت، تجهیزات آشپزخانه، اجازه فضاهای تجاری، پارکینگ و نگهداری خودرو، دستمزد، مجوزها و پروانهها و بازاریابی و ... را در بر گیرد.
- جستجوی مکان
رستورانهای سیار میتوانند به مکانهای مختلفی بروند و مشتریان جدیدی را جذب کنند. شناسایی مکانهای جذاب و پرمشتری نیازمند تحقیق است. مقررات پهنهبندی و سایر محدودیتهای قانونی نیز انتخابها را محدود میکنند و باید مورد توجه قرار گیرند. برای مثال، برخی مقررات محلی الزام میکنند که رستورانهای سیار در فاصله مشخصی از سرویسهای بهداشتی یا رستورانهای موجود که غذای مشابهی را عرضه میکنند، قرار گیرند. افزون بر آن، شرایط متفاوتی برای فعالیت در زمینهای عمومی و خصوصی وجود دارد. برای راهاندازی رستوران سیار میبایست با ادارات محلی سلامت، آتشنشانی، پلیس و نهادهای عمومی مرتبط شد و مقررات هر یک از آنها را پیاده کرد.
- ثبت یک مؤسسه یا شرکت کسبوکار
نوع شرکتی که برای رستوران سیار ثبت میشود، مبالغ مالیاتی و میزان مسئولیتهای صاحب آن را مشخص میکند. چهار نوع شرکت قابل ثبت وجود دارند: مالکیت شخصی، شراکتی، مؤسسه و شرکت با مسئولتی محدود. کسبوکارهای کوچک معمولا شرکتهایی با مسئولیت محدود (LLC) را ثبت میکنند. داشتن رستوران سیار، مسئولیتهای زیادی برای صاحب آن ایجاد میکند. با تأسیس شرکت با مسئولیت محدود، داراییهای شخصی افراد در ازای بدهی شرکت ضبط نخواهند شد. همچنین این شرکتها نیازمند هیئت مدیره یا سهامدار نیستند و سود آنها میتواند به اشکال مختلف توزیع شود.
- تأمین مالی
- در اختیار گرفتن خودرو و فضای تجاری
- کسب تمامی مجوزها و پروانههای لازم
راهاندازی رستوران سیار نیازمند مجوزها و پروانههای مختلفی است و در هر محل میبایست بر اساس ضوابط محلی نسبت به دریافت مجوزها و پروانهها اقدام نمود. برخی از مجوزها و پروانههایی که میتوانند درباره رستورانهای سیار لازم تشخیص داده شوند، عبارتند از:
- شناسه مالیاتی: صاحبان رستوران میبایست در ابتدا شماره شناسایی کارفرمای فدرال[23] (شناسه مالیاتی) دریافت نمایند.
- ثبت علامت تجارتی: برای جلوگیری از تشابه اسامی یا سوء استفاده از اسم یک کسبوکار، لازم است علامت تجاری آن در نهادهای رسمی ثبت شود.
- نشانی کسبوکار: قوانین کالیفرنیا تمامی کسبوکارها را ملزم به داشتن مکان با نشانیِ مشخص میکنند و به همین دلیل کسبوکارها میبایست نشانی کسبوکار (و نه صرفا صندوق پستی) داشته باشند.
- جواز کسب: هر فردی که کسبوکاری را راه میاندازد، میبایست جواز کسب داشته باشد. جواز کسب عموما قابل انتقال نیست و بنابراین برای هر کسبوکار جدید، میبایست جواز کسب جدید صادر شود.
- جواز رستوران سیار: با افزایش رستورانهای سیار، برخی شهرها صاحبان رستورانهای سیار را ملزم کردهاند که به طور جداگانه، جواز رستوران سیار دریافت نمایند. این جوازها ممکن است دربرگیرنده محدودیتهایی بر مکان و زمان فعالیت، بستهبندی، روشنایی و دفع پسماندهای خطرناک باشند. سایر شرایط میتواند مربوط به تأیید آشپزخانه ثابت یا خودرو باشد.
- پروانه سلامت: این پروانه برای محصولات خوراکی صادر میشود و هزینههای آن در شهرهای مختلف متفاوت است. بر اساس قوانین آمریکا پروانه سلامت دریافت شده در یک شهر در شهر دیگر اعتبار ندارد.
- گواهی ایمنی غذا: بر اساس قوانین کالیفرنیا، هر تولیدکننده یا عرضهکننده غذا میبایست حداقل یک کارگر/ مالک داشته باشد که در آزمون گواهی ایمنی غذا پذیرفته شده است. مدت اعتبار این گواهی 5 سال است.
- گواهی عرضه کننده غذا: هر کسی که در کسبوکار مرتبط با غذا کار میکند و در تهیه، ذخیره و عرضه غذا درگیر میشود، را عرضه کننده غذا[24] مینامند. دستورالعملهای مربوط به عرضه کنندگان غذا و نحوه دریافت گواهی را میتوان در سایت مربوط به آن مشاهده کرد. قوانین کالیفرنیا داشتن گواهی عرضه کننده غذا برای تمامی عرضه کنندگان یک واحد غذایی را الزامی میکند. کارگران جدید 30 روز فرصت دارند که این گواهی را دریافت نمایند. هر گواهی 3 سال اعتبار دارد.
- غرامت کارگران: صاحبان رستورانهای سیار میبایست تعداد کارگران مورد نیاز برای اداره رستوران را مشخص نمایند. پس از استخدام کارگران، قوانین کالیفرنیا کارفرما را ملزم به بیمه غرامت کارگران میکند؛ بیمهای که در صورت آسیب دیدن کارگران در حین کار در رستوران سیار، هزینههای درمانی و از کارافتادگی آنها را تأمین میکند.
- بیمه کسبوکار
بر اساس قوانین شهر تورنتو، رستورانهای سیار میتوانند در نقاط پارکینگ سبز نیز مستقر شوند. در تورنتو، رستورانهای سیار مجاز نیستند که در فاصله کمتر از 30 متری رستورانهای فعلی مستقر شوند. این فاصله شامل فود کورتها یا ورودیهای ساختمانهایی که فود کورت در آنها قرار دارد، نمیشود.
همچنین در هر بلوک شهری، نباید بیش از دو رستوران سیار قرار گیرد. در هر شیفت، حداکثر 5 ساعت کاری مجاز است. هزینه درخواست مجوز رستوران سیار در تورنتو، 1175 دلار کاناداست.
اسناد مورد نیاز برای درخواست مجوز رستوران سیار در تورنتو (یا تمدید آن) عبارتند از:
- پاسپورت کانادایی
- گواهینامه رانندگی
- گواهی تولد کانادایی
- کارت شهروندی
- کارت اقامت دائم
- شماره تأمین اجتماعی
- جواز معتبر کار
- گواهی پیشینه کیفری (برای دوره 280 روزه پیش از درخواست)
- سند مالکیت خودرو
- بیمه مسئولیت عمومی تجاری معادل 1 میلیون دلار کانادا
- گواهی تأیید مخزن گاز اتاقک پس از بازرسی و تأیید رعایت کامل استانداردهای ایمنی
- تصویر خودرو و طرحی که ابعاد دقیق آن را مشخص نماید.
- تصویر مالک خودرو که در فرایند مجوزدهی عکسبرداری میشود.
- سوابق رانندگی در سه سال اخیر از سوی اداره حملونقل (حداقل سابقه رانندگی باید 30 روز باشد)
رستورانهای سیار در شهر تورنتو میبایست ضمن رعایت تمامی مقررات پارکینگ، هزینه پارکینگ حاشیه خیابان را پرداخت نمایند. شهرداری رستورانهای سیار را تشویق میکند که بخشهایی از شهر را که پارکینگ رایگان یا شرایط مناسبی برای توقف دارند را معرفی کنند. بعد از بررسی، شهرداری ممکن است بخشهایی از شهر را به عنوان پهنههای ویژه رستورانهای سیار مشخص کند. رستورانهای سیار میتوانند حداکثر تا 5 ساعت در این پهنهها، فعالیت کنند.
در سایت شهرداری تورنتو نقشهای از مکانهای احتمالی مناسب به عنوان پهنههای ویژه رستورانهای سیار بر اساس شعاع 30 متری از رستورانهای فعلی ارائه شده است. همچنین فهرستی از پارکینگهای حاشیهای (غیر رایگان) در خیابانهای شریانی و جمعکننده – به عنوان مکان احتمالی رستورانهای سیار- در این سایت معرفی شدهاند.
هزینه مجوز رستوران سیار در تورنتو:
- مجوز 6 ماهه: 3128 دلار
- مجوز 9 ماهه: 4692 دلار
- مجوز یک ساله: 6256 دلار
پروانه رستوران سیار در تورنتو یک سال اعتبار دارد. هزینه تمدید آن 782 دلار است. از سوی شهرداری تورنتو، زمان تمدید پروانه به صاحبان رستورانهای سیار اطلاع داده میشود. پرداخت دیرهنگام پس از انقضای پروانه شامل جریمه میشوند. اگر 90 روز از زمان تمدید بگذرد، پروانه ملغی تلقی شده و میبایست مجددا درخواست پروانه داده شود.
شهرداری ونکوور ایالت واشنگتن آمریکا، با شناسایی ابعاد مختلف رستورانهای سیار و مکان استقرارشان، آنها را در چهار دسته قرار داده است: گاری فروش غذا، رستوران سیار در حاشیه خیابان، رستوران سیار در زمین خصوصی (موقت) و رستوران سیار در زمین خصوصی (دائم). سپس برای هر یک از این چهار حالت، پروانهها و مجوزهای مورد نیاز و استانداردهای ویژه را معرفی نموده (جدول 4) تا متقاضیان نسبت به انتخاب هر یک از این چهار نوع و درخواست برای دریافت مجوز اقدام نمایند.
جدول 4- ضوابط رستورانهای سیار در شهر ونکوور ایالت واشنگتن آمریکا به تفکیک مکان فعالیت
|
گاری فروش غذا در سمت راست حاشیه خیابان (ROW[25]) |
رستوران سیار در سمت راست حاشیه خیابان (ROW) |
رستوران سیار در زمین خصوصی (موقت) |
رستوران سیار در زمین خصوصی (دائم) |
شرح |
گاری فروش غذا که در پیادهروی عمومی مستقر میشود |
رستوران سیار (خودرو/واگن) که در پیادهروی عمومی مستقر میشود |
رستوران سیار (گاری متحرک، خودرو/ واگن) که در ملک خصوصی مستقر میشود و در پایان روز ملک را ترک میکند. |
رستوران سیار (گاری متحرک، خودرو/ واگن) که در ملک خصوصی مستقر میشود آن را ترک نمیکند. |
پروانهها و مجوزهای مورد نیاز |
|
|
|
|
استانداردهای ویژه |
|
|
|
|
جسیکا هوئی (2015) در مطالعهای درباره وضعیت و شرایط رستورانهای سیار و چالشهای مقامات محلی در انتظامدهی به این صنعت، چهار شهر آستین، واشنگتن دی سی، بوستون و پورتلند را به عنوان نمونه مورد بررسی و مقایسه قرار داده و تلاش آنها برای ایجاد تعادل میان فعالیت اقتصادی کارآفرینان این حوزه و حفاظت از سلامت و ایمنی عمومی را مستند کرده است.
مطالعه او در ابتدا با ذکر مسئله مورد بررسی آغاز میشود:
پیش از سال 2008 میلادی، رستورانهای سیار را تنها میشد عموما در کنار سایتهای ساختمانی و برخی گوشههای خیابانها مشاهده کرد. اما اثر مخرب رکود بر اقتصاد، چشمانداز این صنعت را تغییر داد، زیرا ساختوسازها متوقف شدند و بسیاری از کارآفرینان مجددا به فکر فعالیت در رستورانهای سیار افتادند.
توجه ملی به این پدیده، ابتدا از نواحی کلانشهری همچون لسآنجلس و نیویورک آغاز شد، اما به تدریج رستورانهای سیار در تمامی شهرهای بزرگ و کوچک پراکنده شدند. ارائه یک گزینه جدید هم برای صاحبان کسبوکار و هم برای مشتریان، امتیازی است که رستورانهای سیار دارند.
با افزایش محبوبیت رستورانهای سیار، بسیاری از مقامات شهری در تلاشند تا مقررات و قوانین مربوط را برای کاهش اثرات مخرب این کسبوکارها تدوین کنند. این قوانین و مقررات میبایست در حوزههای مختلف همچون رقابتپذیری، پارکینگ، بهداشت، مالیات بر دارایی و فروش و نزدیکی به کسبوکارهای موجود مورد تجدید نظر قرار گیرند. بسیاری از رستورانهای ثابت نیز با درک رقابتی که رستورانهای سیار برای آنها ایجاد میکنند، خواستار آن هستند که همان مقررات سلامت و ایمنی که برای آنها اعمال میشود، در مورد رستورانهای سیار نیز حاکم گردند.
برای درک موضوع رستورانهای سیار، توجه به مسائلی همچون چگونگی پیادهسازی نظام اجرایی و اعمال قانون، تضمین رقابت عادلانه و حفاظت از سلامت و ایمنی عمومی ضروری است. یکی دیگر از چالشهای پیش روی رستورانهای سیار در کشور آمریکا، آن است که هر حوزه اداری قوانین و مقررات ویژه خود را دارد و همین امر باعث میشود که نتوان مقررات استانداردی را درباره رستورانهای سیار در سراسر این کشور حاکم نمود. مباحثات قانونگذاری بر اساس رویکردهای مختلف ذینفعان محلی (شامل صاحبان رستورانهای سیار، صاحبان رستورانهای ثابت، اتحادیه رستورانداران، مصرفکنندگان و مقامات شهری) شکل میگیرند. این مقررات –یا نبود آنها- اغلب بازنمای اولویتها و ارزشهای این ذینفعان هستند. برای مثال، شهر پورتلند به منظور گسترش فعالیتهای اقتصادی، فعالانه به گسترش رستورانهای سیار کمک کرده است، اما در برخی از شهرها مقاومت زیادی در مقابل قوانین حامی رستورانهای سیار (به ویژه از سوی اتحادیه رستورانداران) صورت گرفته است.
در برخی از موارد نیز تنشهایی میان مقررات محلی و ایالتی مشاهده شده است. برای مثال، وقتی شهرداری لسآنجلس تلاش کرد که مقررات محلی سختگیرانهتری را بر رستورانهای سیار وضع کند، دادگاهها این قوانین را تأیید نکردند. یکی از دلایل اختلاف ایالتها و شهرها این واقعیت است که خودروهای عرضهکننده غذا از منظر قانون، تحت هدایت قوانین ایالتی هستند؛ امری که دست مقامات محلی را تنها برای وضع قوانین جدید (و نه تغییر قوانین فعلی ایالتی) باز میگذارد. در سال 1993 میلادی، ایالت کالیفرنیا در جریان بررسی پرونده ادعای «باراخاس علیه شهر آناهایم»[26] اعلام کرد که استفاده از خیابانها برای مقاصد تجاری مسئلهای عمومی است و قانونگذاری آن باید توسط ایالت، و نه شهرداری صورت گیرد.
حکمی که در سال 2006 صادر شد، رستورانهای سیار را از پارک کردن در یک مکان ثابت در نواحی مسکونی برای بیش از نیم ساعت منع میکرد. این زمان برای نواحی تجاری 1 ساعت بود. این حکم به دلیل این که حضور رستورانهای سیار مستقیما اثر منفی بر سلامت یا ایمنی عمومی شهروندان نداشت، ملغی گردید.
وضع قوانین به تنهایی راهگشا نیست، بلکه شهرداریها میبایست ترتیباتی را برای اعمال و اجرای قوانین بیندیشند. در شهرهای پرجمعیتی مثل نیویورک که تقاضا برای مجوز رستوران سیار زیاد و بیش از عرضه است، فرایندهای بوروکراتیک و لیستهای انتظار برای دریافت مجوز، موانعی جدی برای ورود متقاضیان جدید به این بازار هستند. در نتیجه این شرایط، گزارشهای زیادی از رستورانهای سیار بدون مجوز به دست آمده است. بر اساس آمار اداره سلامت لسآنجلس، روزانه نزدیک به 11.000 رستوران سیار غیر مجاز در کانتی لسآنجلس فعالیت میکنند. بر اساس آمار اداره غذا و داروی آمریکا، در این کشور بیش از 2000 نهاد ایالتی و محلی مسئول بازرسی رستورانهای سیار در سراسر کشور هستند. البته در صورت مشاهده این رفتار غیر مجاز، مجازاتهایی همچون جریمه، زندان و مصادره دارایی در نظر گرفته شده است. با این حال، بسیاری از شهرها از نیروی انسانی لازم برای اعمال قانون برخوردار نیستند.
یک نگرانی عمده دیگر درباره رشد چشمگیر رستورانهای سیار به رقابت عادلانه میان رستورانهای ثابت و سیار مربوط میشود. رستورانهای ثابت خواستار آن هستند که رستورانهای سیار نیز تمامی مقرراتی که برای آنها لازمالاجراست را رعایت کنند. در مقابل، رستورانهای سیار نیز میخواهند که نگرشی حسابشده به تناسب مقررات با ویژگیهای این صنعت جدید وجود داشته باشد.
برخی از صاحبان رستورانهای ثابت بر این باورند که رستورانهای سیار مالیاتی به اندازه رستورانهای ثابت پرداخت نمیکنند و از مالیات بر دارایی به عنوان یک نمونه نام میبرند. رستورانهای سیار در پاسخ بر لزوم پرداخت مالیات بر خودرو و تجهیزات، مالیات مربوط به بنزین، مالیات بر فروش و عوارض شهری تأکید میکنند.
مباحثات درباره رقابت عادلانه به مسئله استفاده از فضای عمومی و خصوصی نیز مربوط میشود. رستورانهای سیار در شهرهایی که ترافیک پیاده بیشتری دارند، محبوبتر هستند. در نواحی مرکزی شهر که تراکم جمعیتی بالاست، مکان پارکینگ عمومی و خصوصی محدود خواهد بود. برای اداره این فضاها، شهرهای مختلف از روشهای متفاوتی بهره گرفتهاند: ایجاد مرکز یا فضای ویژه برای رستورانهای سیار (که در آستین و پورتلند پیاده شده) یا تعریف پهنههای رستورانهای سیار که از طریق قرعهکشی اختصاص مییابند (که در واشنگتن دی سی و بوستون اجرایی شده است). برخی شهرها نیز اقدام به تعریف مرزهای جغرافیایی برای رعایت فاصله مجاز رستورانهای ثابت و رستورانهای سیار کردهاند.
یکی از نکات مهم درباره رستورانهای سیار و مجوز دادن به فعالیت آنها، بحث سلامت و ایمنی عمومی است. بسیاری از شهرها و ایالتها، رستورانهای سیار را ملزم میکنند که یک آشپزخانه ثابت تجاری را به عنوان مکان تهیه و آمادهسازی غذای خود معرفی کنند. در شهرهایی که رستورانهای سیار از تهیه، ذخیره یا پختن غذا در وسیله نقلیه منع میشوند، ثبت آشپزخانه تجاری نقشی حیاتی دارد. این آشپزخانهها همچنین فضای بهداشتی و پاکیزه و تجهیزاتی را برای دفع روغن، آب استفاده شده و پسماندهای جامد فراهم میکنند. در این مورد، یک آشپزخانه میتواند به چندین رستوران سیار سرویس بدهد و تعیین سقف رستورانهای سرویسگیر از یک آشپزخانه، وابسته به قوانین شهرداری خواهد بود.
در سال 2014، شورای شهر آستین طرحی را تصویب کرد که بر اساس آن، رستورانهای سیار میتوانستند به سادگی پسماندهای خود را بازیافت و تبدیل به کمپوست کنند.
در سپتامبر 2013، «لیگ ملی شهرها»[27] گزارشی را با عنوان «غذا روی خودروها: رستورانهای سیار جریانساز میشوند» منتشر کرد و در آن حوزههای سیاستی برای اصلاح مقررات مربوط به رستورانهای سیار را مورد بررسی قرار داد. پس از تحلیل 13 شهر، این گزارش 4 حوزه سیاستگذاری کلیدی را برای تمرکز قانونگذاران معرفی کرد:
1. فعالیت اقتصادی: ابعادی از وضع مقررات برای رستورانهای سیار که میتوانند منجر به رشد اقتصادی شوند (مانند تسهیل فرایندهای دریافت مجوز و کاهش هزینههای آن).
2. سلامت عمومی: ابعادی که با سلامت و بهداشتی بودن غذا در ارتباط هستند.
3. ایمنی عمومی: ابعاد مرتبط با بهرهگیری رستورانهای سیار از املاک خصوصی، نزدیکی رستورانهای سیار به مدارس و ایمنی افراد پیاده
4. فضای عمومی: ابعاد ساماندهی رستورانهای سیار که با استفاده از فضا و داراییهای عمومی برای انجام کسبوکار مرتبط هستند (محدودیتهای زمانی، قوانین حفظ فاصله از مناطق خاص و محدودیتهای جغرافیایی مرتبط با تراکم جمعیت).
در ادامه، 4 موردپژوهی مربوط به شهرهای آستین، واشنگتن دی سی، پورتلند و بوستون و تلاشهای آنان برای ایجاد اصلاحات قانونگذاری در این مناطق معرفی میشوند.
- آستین، تگزاس
حوزه سیاستگذاری محوری: فعالیت اقتصادی
جمعیت آستین در سال 2013: 885.400 نفر
شکل 14- ویژگیهای سیاستگذاری کلیدی رستورانهای سیار در شهر آستین، تگزاس
زمینه محلی
یکی از عوامل شهرت شهر آستین آمریکا، پارکهای پر از واگنهای غذای آن (واگنهای ثابت) است. از سال 2007، صنعت رستوران سیار آستین تقریبا با سرعت رشد اقتصاد این شهر، رشد داشته است. در طول دوران رکود، رستورانهای سیار تبدیل به کسبوکاری محبوب شده و تا پایان سال 2008، بیش از 900 رستوران سیار ثبت شده در تراویس کانتی وجود داشتهاند. در سال 2012، اداره خدمات انسانی و سلامت آستین، وجود 1400 رستوران سیار ثبت شده در این شهر را گزارش داد.
در طول این دوران، اقتصاد و جمعیت آستین نیز به سرعت در حال رشد بود. بر اساس برآوردهای سرشماری سال 2013، شهر آستین بیشترین درصد رشد جمعیت را در تمامی شهرهای دارای کمتر از 1 میلیون جمعیت به خود اختصاص داده است. در سال 2013، اقتصاد آستین تا حدی شکوفایی یافت که بالاترین نسبت رشد GDP شهری در کشور را با 4.6 درصد به خود اختصاص داد.
اگرچه رشد سریع جمعیت برای اقتصاد آستین مطلوب بود، اما به کاهش زمینهای خالی برای استقرار رستورانهای سیار در پارکهای مشخصشده انجامید و از این طریق صنعت رستورانهای سیار را تحت تأثیر قرار داد. پارکهای ویژه غذای خیابانی مورد اقبال زیادی از سوی صاحبان رستورانهای سیار واقع شدند، زیرا امکان تبادل منابع با همکاران مستقر در محل و جذب مشتریان ثابت فراهم میشد. مدل پارکهای استقرار رستوران سیار برای مالکان زمین نیز سودرسان است، زیرا پس از دریافت مجوز و نصب تجهیزات لازم برای تأمین برق و سایر منابع، از فروشندگان اجاره دریافت میکنند. علیرغم وجود چالش کمبود زمینهای باز، بسیاری از صاحبان رستورانهای سیار از جهش اقتصادی این شهر منافع بسیاری بردند و تقاضای ساکنان آستین برای دریافت مجوز رستوران سیار، باعث شده که این رستورانها و پارکهای محل استقرار آنها به شاخصهای برای شهر آستین تبدیل شوند.
بعد محوری اصلاح مقررات: فعالیتهای اقتصادی
از سال 2008 بدین سو، شهرداری آستین گامهای بلندی را برای تشویق سرمایهگذاری بر رستورانهای سیار برداشته و در عین حال تلاش کرده خواستهها و منافع محلههای شهری را نیز تضمین کند. برای تسهیل در رشد اقتصادی، شهرداری آستین فرایند اعطای مجوز به متقاضیان رستوران سیار را تسهیل و متمرکز نمود تا متقاضیان به جای مراجعه به چندین اداره، صرفا به شهرداری رجوع کرده و در صورت سازگاری با مقررات مجوز دریافت نمایند. با متمرکز کردن فرایند دریافت مجوز، چکلیستی از فرمها و موضوعات مختلف مورد بازرسی به متقاضیان ارائه میشود تا با تکمیل آن مجوز خود را دریافت نمایند. رستورانهای سیار آستین میبایست سالانه از نظر سلامت و ایمنی آتشنشانی مورد بازرسی قرار گیرند. آنها همچنین موظفند تسهیلات آمادهسازی مرکزی[28] (CPF) شامل نحوه ذخیرهسازی، تمیزکردن و دفع زباله خود را به بازرسان نشان دهند.
اعمال این مقررات و قوانین در اختیار اداره اجرای قوانین شهرداری آستین، اداره پهنهبندی و حاشیه خیابانهای آستین و اداره خدمات انسانی و سلامت آستین است که در کنار هم برای ساماندهی رستورانهای سیار فعالیت میکند.
شهرداری آستین با وجود تشویق رشد اقتصادی، تلاش کرد نسبت به منافع اجتماعات محلی پاسخگو باشد. شهرداری به محلهها اجازه میدهد در ارتباط با مواردی همچون زمان و مکان دقیق فعالیت، مقررات سختگیرانهتر و محدودکنندهتری را برای رستورانهای سیار وضع کنند؛ البته این مقررات باید به تأیید شورای شهر برسند.
اداره بازبینی برنامهریزی و توسعه شهرداری آستین، نقشهای را تهیه میکند که در آن پهنههای دارای محدودیتهای بیشتر معرفی میشوند. این نقشه بر روی تارنمای شهرداری قرار میگیرد و شهروندان و صاحبان رستورانهای سیار را در جریان مقررات قرار میدهد.
مجوز حاشیه سمت راست خیابان[29]
برای تضمین ایمنی و پویایی ترافیک، فعالیتها در سمت راست حاشیه خیابان تنها با اخذ مجوز ممکن هستند. افراد میتوانند به صورت آنلاین درخواست خود را برای در اختیار گرفتن حاشیه سمت راست خیابان، پیادهرو، حفاری، فیلمبرداری، پارکینگ و استفاده موقت از حاشیه خیابان و فروش اجناس ارائه دهند.
- بوستون، ماساچوست
حوزه سیاستگذاری محوری: سلامت عمومی
جمعیت بوستون در سال 2013: 645966
شکل 15- ویژگیهای سیاستگذاری کلیدی رستورانهای سیار در شهر بوستون، ماساچوست
زمینه محلی
تعداد رستورانهای سیار بوستون کمتر از 100 عدد است که رقم اندکی به نظر میرسد، اما مسئولان شهری از قانونگذاری برای همین تعداد نیز غافل نبودهاند. از زمان ظهور رستورانهای سیار در بوستون در سال 2011، شهرداری برای کمک به گسترش این صنعت وارد عمل شده و تلاش کرده آن را به سمت صنعتی سالم و پایدار هدایت نماید. رویکرد شهر بوستون به رستورانهای سیار بر دو موضوع شفافیت و همکاری متمرکز شده است. در سال 2010، شهرداری بوستون دفتر امور غذایی را تأسیس نمود. از سوی این دفتر برنامهای برای ساماندهی رستورانهای سیار طراحی شد که امکان حضور رستورانهای سیار سالم در مراکز شهری و محلات مسکونی بوستون را فراهم مینمود.
برای هدایت متقاضیان راهاندازی رستوران سیار، علاوه بر دفتر امور غذایی، کمیته رستورانهای سیار نیز در شهرداری تعریف شده است. بر اساس احکام ایالتی، کمیته رستورانهای سیار شامل نمایندگانی از اداره امور عمومی، اداره حملونقل، اداره بازرسی، پلیس، آتشنشانی، مدیر دفتر امور غذایی و اداره ارزیابی است که با همکاری یکدیگر درخواستهای راهاندازی رستورانهای سیار را بررسی کرده و تأیید یا رد میکنند.
از سال 2012، شهرداری بوستون یک قرعهکشی زنده و عمومی را برای اعطای مکانهای عمومی تأیید شده به رستورانهای سیار برگزار میکند. در سال 2015، صاحبان رستورانهای سیار برای در اختیار گرفتن 500 مکان مجاز در زمانهای مختلف در این قرعهکشی شرکت کردند. نتایج قرعهکشی برای 1 سال اعتبار دارد.
بعد محوری اصلاح مقررات: سلامت عمومی
شهر بوستون که اغلب به عنوان یکی از نوآورترین شهرها شناخته میشود، سالهاست که از دادهها و فناوری برای ارتقای منافع عمومی بهره میگیرد. یکی از بخشهای فرایند بررسی درخواستهای راهاندازی رستوران سیار در بوستون، ارائه قرارداد «رهیابی با GPS» است. دادههای GPS برای شهرداری ارسال شده و بر روی سایت مربوط به رستورانهای سیار بارگذاری میشود. این دادهها در دسترس عموم مردم هستند و امکان مشاهده رستورانهای سیار و مکان و زمان توقف آنها را فراهم میکنند. این سیستم همچنین نظارت بر رعایت مقررات مربوط به مکان و زمان کار هر رستوران سیار را امکانپذیر میسازد. بدین ترتیب شناسایی رستورانهای سیار بدون مجوز نیز میسر میشود.
در حالی که بسیاری از شهرها قوانین سلامت و ایمنی برای رستورانهای سیار تعریف کردهاند، شهرداری بوستون به شهروندان امکان دسترسی آسان و قابل فهم همگان به دادهها را فراهم کرده است. مطابق با قوانین ایالتی ماساچوست در حوزه بهداشت، تأسیسات رستورانهای سیار سالانه حداقل یک بار مورد بازرسی قرار میگیرند. رستورانهای جدید نمیتوانند بدون بازرسی و دریافت مجوز از حوزه سلامت آغاز به کار کنند. شهرداری بوستون علاوه بر اعلام فهرست تمامی مکانهای مجاز برای رستورانهای سیار در سایت مربوط، دادههای مرتبط با تمامی بازرسیهای سلامت را نیز از طریق پایگاه داده قابل جستجو در اختیار شهروندان قرار میدهد. این دادهها شامل زمان آخرین بازرسی سلامت توسط حوزه سلامت اداره بازرسی شهرداری بوستون و امتیاز کسبشده در آن است. در این سایت، مجموعهای از بازرسیها و امتیازات پیشین ارائه شده و رفتارهای غیر قانونی با توضیحات کامل معرفی میشوند. شهرداری بوستون همچنین یک دستورالعمل تعاملی دریافت مجوز رستوران سیار را به صورت آنلاین ارائه کرده که راهنماییهای لازم درباره تمامی مراحل دریافت مجوز را به متقاضیان ارائه میکند.
- پورتلند، اورگون
حوزه سیاستگذاری محوری: ایمنی عمومی
جمعیت بوستون در سال 2013: 609456 نفر
شکل 16- ویژگیهای سیاستگذاری کلیدی رستورانهای سیار در شهر پورتلند، اورگون
زمینه محلی
با افزایش رستورانهای سیار در پورتلند در دهه 1990، این شهر همواره به عنوان پایتخت رستورانهای سیار آمریکا شناخته میشده است. در سال 1997، کارگروهی برای تعیین ضوابط رستورانهای سیار در پورتلند تشکیل شد. در سال 2009، شهرداری پورتلند یک «برنامه توسعه اقتصادی» تدوین کرد که در آن بر گسترش رستورانهای سیار تأکید شده بود. در آن برنامه، شهرداری گامهایی را برای تشویق استفاده از زمینهای خالی برای ایجاد خوشههای رستورانهای سیار جهت مقابله با فرسودگی بافتهای شهری و ارتقای توسعه اقتصادی پیشنهاد نمود. تا سال 2014، بیش از 800 رستوران سیار در پورتلند و کانتی مجاور آن (مالتنوما[30]) فعال بودهاند.
بعد محوری اصلاح مقررات: ایمنی عمومی
یک چالش اساسی برای رستورنهای سیار، فعالیت در اماکن عمومی در عین حفظ ایمنی عمومی شهروندان در فضاهای عمومی است. راه حل دیگر، تضمین اطلاع توأم شهروندان و فروشندگان از نحوه کارکرد و مقررات رستورانهای سیار است. انتشار گسترده و مطلوب اطلاعات نقشی کلیدی در تضمین ایمنی عمومی دارد.
حضور پررنگ رستورانهای سیار در پورتلند، شهرداری این شهر را به سمت تدوین مقرراتی برده که استفاده خلاقانه از املاک خصوصی برای رستورانهای سیار را امکانپذیر میسازند. شهرداری پورتلند با تبدیل زمینهای خالی به مرکز فعالیت رستورانهای سیار، منجر به افزایش حضور مردم در ناحیههایی از شهر شد که در معرض خطر فرسودگی و جرم هستند. تشکیل 20 مرکز در شهر باعث شد که فروشندگان امکان تبادل منابع را با یکدیگر داشته و تبدیل به یک اجتماع کوچک شوند. این مقررات نه تنها فروشندگان را کمک کرده که در اجتماع شناخته شوند، بلکه در تجدید حیات این زمینهای خالی نیز نقشآفرینی کرده است. مقررات فعلی دایر بر این هستند که تا زمانی که گاریهای ثابت، دارای چرخ و محوری برای یدککشی بوده و در پهنه تجاری مستقر باشند، وسایل نقلیه معمولی تلقی شده و الزامی به تبعیت از قوانین پهنهبندی و ساختمانی در زمینهای خصوصی ندارند. همچنین، پورتلند در سال 2013 تبدیل به اولین شهری شد که مقرراتی تصویب میکند که بر اساس آن، رستورانهای سیار میتوانند مشروبات نیز عرضه کنند. در سال 2014، نزدیک به یک سوم رستورانهای سیار، مشروبات عرضه میکردند، اما همه آنها ملزم به تبعیت از قوانین سختگیرانه کمیسیون کنترل مشروبات اورگون هستند.
پورتلند همچنین به خاطر آزاد گذاشتن صنعت رستوران سیار برای شکوفایی در عین تضمین انتشار تمامی مقررات و اطلاعات مربوط، به الگویی در این زمینه تبدیل شده است. شهروندان و مالکان رستورانهای سیار، میتواند اطلاعات زیادی را به صورت آنلاین دریافت نمایند. سایت www.foodcartsportland.com نه تنها متقاضیان راهاندازی رستورانهای جدید را راهنمایی میکند، بلکه نقشه خوشههای تجمع رستورانهای سیار را نیز ارائه مینماید. همچنین در سایت «مرکز برنامهریزی و پایداری» اورگون پژوهشهای انجامشده درباره اثرات رستورانهای سیار قابل مشاهده هستند.
افزون بر سادگی ارائه درخواست راهاندازی رستوران سیار، شهرداری پورتلند دسترسی آسانی را به اطلاعات درباره چگونگی فعالیت رستورانهای سیار در املاک خصوصی فراهم کرده و «دفترچه راهنمای رستوران سیار» با مثالهایی از اقسام مختلف فروش و فلوچارتهایی، متقاضیان را در مسیر درخواست خود راهنمایی میکند. آخرین اخبار مربوط به ایمنی غذا را میتوان در سایت ww.chefsconnection.org دنبال نمود و از این طریق فروشندگان میتوانند از آخرین مقررات برای ارائه غذای سالم مطلع شوند.
- واشنگتن دی سی
حوزه سیاستگذاری محوری: فضای عمومی
جمعیت بوستون در سال 2013: 646449 نفر
شکل 17- ویژگیهای سیاستگذاری کلیدی رستورانهای سیار در واشنگتن دیسی
در طول 4 سال گذشته، بحث بر سر ساماندهی رستورانهای سیار در واشنگتن دی سی از سوی تمامی ذینفعان آن به دقت دنبال شده است. در سال 2013، پس از چندین طرح پیشنهادی و اصلاحیه بر روی آنها، مقررات جدید برای نزدیک به 200 رستوران سیار ثبتشده فعال وضع شدند.
بعد محوری اصلاح مقررات: فضای عمومی
مقررات جدید شهر واشنگتن دی سی برای ساماندهی رستورانهای سیار، دستورالعملهایی را درباره یکی از مهمترین دغدغههای فعالان این صنعت یعنی استفاده از فضای عمومی صادر کرده است. شهرداری با استفاده از سیستم «قرعهکشی رستورانهای سیار» ، امکان استفاده از فضاهای پرتقاضا را به صورت چرخشی به تعداد محدودی از وسایل نقلیه میدهد. این قرعهکشی هر ماه انجام میگیرد و فروشندگان را قادر میسازد که مکان ترجیحی خود را برای هر روز هفته مشخص کنند. 95 نقطه در 8 پهنه متفاوت مشخص شده که فروشندگان میتوانند برای آنها در فاصله ساعات 10:30 تا 14:30 درخواست بدهند. فروشندگان ماهانه 25 دلار برای شرکت در قرعهکشی پرداخت میکنند و در صورت مثبت بودن قرعه، میبایست 150 دلار نیز برای مکان تخصیصی پرداخت کنند.
پس از قرعهکشی، هر یک از متقاضیان در مکانی که برای آنها بیشترین اولویت را داشته و خالی مانده است، قرار میگیرند. اگر هیچ فضایی باقی نمانده باشد، فروشندگان در آن روز «تعطیل» اعلام میشوند. هیچ فروشندهای تعطیل اعلام نمیشود، مگر این که تعداد شرکتکنندگان در قرعهکشی بیش از تعداد مکانهای تعریفشده (95 مکان) باشد. بر اساس این سیستم چرخشی قرعهکشی، هیچ فروشندهای 2 روز پشت سر هم تعطیل نمیشود، مگر این که همه متقاضیان یک بار روز تعطیلی را تجربه کرده باشند. بدین ترتیب عدالت میان همه فروشندگان رعایت میشود. فروشندگانی که جایی در پهنههای رستوران سیار نمییابند، میبایست در فاصله حداقل 200 فوتی از این پهنهها محصولاتشان را عرضه کنند وگرنه 1000 دلار جریمه میشوند. سه دستگاهی که بر اجرای مقررات رستورانهای سیار نظارت میکنند، عبارتند از: اداره امور مقررات و مصرفکنندگان، اداره حملونقل و اداره سلامت.
با رونق یافتن صنعت رستورانهای سیار، شهرهای سراسر آمریکا ناچار شدهاند که اثرات اجتماعی و اقتصادی آن را بر تمامی شهروندان مورد توجه قرار دهند. هر شهر با مجوعهای از چالشهای منحصربهفرد روبهروست. چهار نمونه مورد بحث در این پژوهش، یعنی شهرهای آستین، بوستون، پورتلند و واشنگتن دی سی بب اساس دروندادهای ذینفعان و موقعیت اقتصاد محلی، رویکردهای متفاوتی را در ساماندهی رستورانهای سیار انتخاب کردهاند.
«مؤسسه گسترش عدالت»[31] در سال 2010 گزارشی را با عنوان «پروژه ملی رستورانهای سیار» منتشر نمود تا به آزادی بیشتر و افزایش فرصتهای رستورانهای سیار و سایر فروشندگان خیابانی کمک نماید. این پروژه همچنین بر آن بود که با قوانین ضد رقابتی و حافظ منافع موجود که مانع از آزادی اقتصادی رستورانهای سیار میشوند، مبارزه کند.
مؤسسه توانست با انتشار این گزارش مانع از اعمال محدودیتهای محافظهکارانه در دادگاه شود. همچنین این گزارش شهرها را برای تصویب قوانین حسابشده که در عین محدود نکردن فعالیتها و فرصتهای کارآفرینانه، خواسته مشروع سلامت و ایمنی عمومی را مد نظر قرار میدهند، تشویق مینماید.
در سال 2011، مؤسسه گسترش عدالت در راستای اهداف آموزشی خود، کتاب «خیابانهای رؤیا: چگونه شهرها میتوانند با حذف موانع محدودکننده، فرصتهای اقتصادی ایجاد کنند» را منتشر نمود. در این کتاب برای اولین بار، قوانین و مقررات ضد رقابتی که مانع از کسبوکار فروشندگان خیابانی میشدند، به صورت مستند ارائه شدند.
در پاسخ به آن گزارش و محبوبیت روزافزون رستورانهای سیار، مسئولان و صاحبان رستورانهای سیار، خواستار مثالهایی از قوانین مطلوبی شدند که در عین حفاظت از سلامت و ایمنی عمومی، به گسترش رستورانهای سیار میانجامند. مؤسسه گسترش عدالت، با تکیه بر پژوهش ملی خود درباره رستورانهای سیار، و همچنین تجربه پیگیری قانونی دعاوی له/ علیه رستورانهای سیار، گزارشی را با نام «آزادی رستورانهای سیار: چگونه قوانین بهتری برای رستورانهای سیار در شهرمان تنظیم کنیم» تنظیم کرده که راهگشای مطلوبی برای قانونگذاری درباره رستورانهای سیار است.
در راستای ایجاد بستری مطلوب برای فعالیت رستورانهای سیار در شهرها، مقامات مسئول میبایست دو اصل کلیدی را مورد توجه قرار دهند:
1) عدم حمایت از منافع موجود و محدود کردن کسبوکارهای جدید
2) قوانین روشن، حسابشده و نتیجهنگر.
توصیههایی که در ادامه میآیند، بر اساس بهترین تجربیات قانونگذاری در لسآنجلس و سایر شهرهایی که تجربه قانونگذاری درباره رستورانهای سیار را دارند، تصویر مطلوبی از دو اصل مذکور در عمل ارائه میکنند.
مؤسسه گسترش عدالت توصیه میکند که شهرها میبایست از قوانین سلامتی ایالتی تبعیت کنند. در شرایطی که قوانین ایالتی مشخصی درباره یک موضوع وجود ندارد، مؤسسه پیشنهاد میکند که همه شهرها بر اساس الزامات فصل 10 قانون خردهفروشیهای غذایی کالیفرنیا (که به رستورانهای سیار میپردازد) رفتار نمایند.
در این مورد، مؤسسه توصیه میکند که شهرها رویکرد لسآنجلس را در پیش گیرند. این رویکرد بدین ترتیب است که خودروها هم در زمان درخواست مجوز و هم به صورت دورهای مورد بازرسی قرار میگیرند. بازرسان باید برخورد قانونی یکسانی با رستورانهای ثابت و سیار داشته باشند.
مؤسسه توصیه میکند که در این مورد شهرها از الگوی الپاسو، تگزاس استفاده کنند. بر این اساس خودروها مجازند در تمامی خیابانها پارک کنند؛ مشروط بر این که در فاصله 20 فوتی چهارراهها و تقاطعها نباشند.
در این مورد نظر مؤسسه، استفاده شهرها از الگوی لسآنجلس است. در این شهر رستورانهای سیار میتوانند همچون خودروهای عادی با پرداخت هزینه در معابر عمومی پارک نمایند.
در این مورد مؤسسه بر آن است که نمونههای فیلادلفیا و نیویورک بهترین گزینهها هستند، زیرا هیچ محدودیت زمانی و الزامی برای ترک مکان فعالیت پس از گذشت مدت زمان مشخص وضع نکردهاند.
مؤسسه پیشنهاد میکند که در این باره نیز شهرها از الگوی لسآنجلس پیروی کنند. در این الگو، تأکید میشود که رستورانهای سیار مجاز به پارک در فضاهایی که «مانع یا مزاحم حرکت پیادهها یا خودروها در هر مسیری همچون خیابان و پیادهرو میشود»، نیستند.
مؤسسه پیشنهاد میکند که شهرها رویکرد لسآنجلس را دنبال نمایند. این رویکرد رستورانهای سیار را ملزم میکند که «تمامی زبالهها و پسماندهایی که شامل مواردی است که به هر حال از رستوران سیار خارج شده است» را جمعآوری و در مکانهای متناسب دفع نمایند. همچنین بر اساس قوانین لسآنجلس رستورانهای سیار موظفند که سطل زبالهای با اندازه مناسب در نزدیکی خودروی خود قرار دهند و بر روی آن از مشتریان بخواهند که زبالههای خود را در درون سطل بریزند. شهرداریها همچنین میبایست دقیقا مشخص کنند که رستورانهای سیار تا چه فاصلهای از محل فعالیت خود، موظف به پاکسازی هستند.
مؤسسه توصیه میکند که شهرداریها در این زمینه نیز از الگوی لسآنجلس تبعیت کنند. در این الگو رستورانهای سیار مجبور نیستند مبلغ بیمه مسئولیتی بیش از مبلغ لازم برای خودروهای عادی پرداخت نمایند.
در این مورد نیز الگوی لسآنجلس توصیه میشود که هیچ محدودیت زمانی برای فعالیت رستورانهای سیار قائل نیست.
شستشوی دست: مؤسسه گسترش عدالت توصیه میکند که شهرها از الگوی لسآنجلس و قانون خردهفروشی اغذیه کالیفرنیا تبعیت کنند. این الگوها وجود روشویی برای رستورانهای سیاری که غذا آماده میکنند را الزامی میدانند. اما در این الگوها رستورانهای سیاری که غذاهای بستهبندی شده (همچون دسرهای سرد) را عرضه میکنند، موظف به نصب روشویی در خودرو نیستند.
دسترسی به سرویس بهداشتی: مؤسسه در این باره الگوی شهرهای لاس وگاس، شارلوت و پورتلند را پیشنهاد میکند؛ الگویی که در آن رستورانهای سیار موظف نیستند موافقت رستورانهای ثابت برای دسترسی به سرویس بهداشتی آنها را جلب کنند.
نظر مؤسسه
درباره آشپزخانه پشتیبان، پیروی از الگوی پورتلند است. بر اساس این الگو، رستورانهای سیاری که تمامی تجهیزات لازم برای حفظ سلامت و ایمنی غذا را دارند، موظف نیستند یک آشپزخانه پشتیبان را معرفی نمایند. برای رستورانهای سیاری که نیازمند آشپزخانه پشتیبان هستند، مؤسسه الگوی لسآنجلس را پیشنهاد میکند که به رستورانهای سیار اجازه میدهد یک آشپزخانه پشتیبان مشترک را معرفی نمایند. رستورانهای سیار میتوانند در این آشپزخانه پشتیبان فضایی داشته باشند برای تهیه غذا توسط خودشان یا غذا را از آشپزخانه خریداری کنند و عرضه کنند.
فرایند ثبت درخواست: مؤسسه در این باره رویکرد لسآنجلس را توصیه میکند. در این رویکرد، فرایند درخواست بسیار ساده و سرراست است. از نظر هدایت متقاضیان، شهرها به استفاده از الگوی بوستون و میلواکی توصیه میشوند، زیرا دارای دستورالعملهای گامبهگام منتشر شده است که کارآفرینان را در طی مراحل اخذ مجوز یاری میکند.
هزینه: مؤسسه توصیه میکند که شهرها میبایست عوارض سالانه محدودی از رستورانهای سیار دریافت کنند؛ چیزی مشابه شهرهای کلیولند و کانزاس. نحوه پرداخت این عوارض نیز بهتر است بخش بخش شود؛ یعنی برای مثال عوارض به صورت سه ماهه دریافت شود نه یک ساله.
اعطای مجوز به چه کسی؟ مؤسسه گسترش عدالت توصیه میکند که فرایند اعطای مجوز مشابه لسآنجلس صورت گیرد. بر این اساس مجوز صادره به کل کسبوکار رستوران سیار تعلق میگیرد، نه یک فرد.
محدودیت مجوزهای صادره: نظر مؤسسه گسترش عدالت این است که شهرها از الگوی لسآنجلس پیروی کنند و محدودیتی بر تعداد مجوزهای صادره قرار ندهند.
- طرح ارتقای توسعه اقتصادی و صنعت رستوران سیار در شهر بوستون
شهرداری بوستون در سال 2011، لایحهای را برای ساماندهی رستورانهای سیار به شورای شهر ارائه نمود. در ادامه، این لایحه که میتواند به خوبی راهگشای طرح مرکز پژوهشهای شورای شهر اصفهان برای ساماندهی رستورانهای سیار باشد، معرفی میشود:
ماده 1) اعطای مجوز و تنظیم مقررات رستورانهای سیار
1-1- تعاریف
ا) کمیته: کمیته شامل نماینده شهرداری، مدیر امور غذایی و ادارات مرتبط است.
2) نماینده شهرداری: مدیر اداره امور عمومی شهرداری بوستون یا نماینده او.
3) ادارات عبارتند از: اداره حملونقل، اداره خدمات بازرسی، اداره پلیس، اداره آتشنشانی و اداره ارزیابی که همه زیرمجموعه شهرداری بوستون هستند.
4) اغذیهفروشی: کسبوکاری است که غذا را ذخیره، آماده، بستهبندی و عرضه میکند یا به هر ترتیبی اغذیه را بر اساس قانون ایالاتی بهداشت (105 CMR 590.003) در اختیار مصرفکنندگان قرار میدهد.
5) رستوران سیار: اغذیهفروشی است که روی یک خودرو قرار گرفته یا توسط یک خودرو انتقال مییابد و در آن، غذا یا نوشیدنی آماده و عرضه میشوند.
6) آشپزخانه پشتیبان یک آشپزخانه ثابت است که رستوران سیار روزانه دو بار برای دریافت اغذیه و مواد اولیه و همچنین تمیز کردن اجزای خودروی خود به آن مراجعه میکند.
ماده 2) حوزه عمل
بندهای این قسمت به رستورانهای سیاری مربوط میشوند که صرفا عرضهکننده غذا نیستند و تهیه و پخت آن را نیز انجام میدهند. بنابراین، خودروهایی که صرفا قهوه، بستنی و نوشیدنی عرضه میکنند، از شمول این بندها مستثنی خواهند بود. همچنین خودروهایی که مجوز موقت فعالیت در رویدادهای ویژه را از سوی اداره امور عمومی دریافت میکنند، از این بندها مستثنی خواهند بود.
ماده 3) کمیته رستورانهای سیار
1) این کمیته موظف است درخواستهای متقاضیان دریافت مجوز رستوران سیار را مورد بررسی قرار دهد. وظیفه دیگر کمیته، تنظیم قوانین و مقررات در شرایط جدید و پیشبینینشده است.
2) کمیته میتواند برای یافتن مکانهای مناسب فعالیت رستورانهای سیار در سراسر شهر و تنظیم استانداردهای این صنعت با یک کارگروه متخصص همکاری کند و از سیستمهای نوین همچون سیستم مکانیابی جهانی (GPS) و نظایر آن استفاده نماید.
3) کمیته میتواند متقاضیان را ملزم کند که برای دریافت مجوز، موارد زیر را مورد توجه قرار دهند:
- اقدامات پایدار و دوستدارمحیط زیست شامل استفاده از خودروهایی با مصرف بهینه انرژی
- اقدامات خیریه در کنار فرایند جاری کسبوکار
- برنامههای تغذیه مدارس یا ارائه گزینههای غذای سالم
- برنامههایی برای کودکان و بیخانمانها
- سایر اقدامات و برنامههای مسئولانه اجتماعی
- استقرار در محلات کمتر برخوردار شهر
- استفاده از آشپزخانههای پشتیبان داخل شهر
ماده 4) مجوز رستوران سیار
1) هیچ شخص حقیقی یا حقوقی شامل سازمانهای مذهبی و خیریه، بدون دریافت مجوز رستوران سیار، حق راهاندازی رستوران سیار در هر فضای عمومی، خصوصی یا محدود را ندارند.
2) برای هر یک رستوران سیار، یک مجوز جداگانه لازم است.
ماده 5) درخواست مجوز رستوران سیار
5-1- مجوز
نماینده شهرداری فرمی را برای درخواست مجوز هر رستوران سیار آمده میکند. درخواست شامل موارد زیر است:
- شرحی از بازرسیها و هزینههای لازم
- شرحی از نواحی شهری که فعالیت رستورانهای سیار در آنها محدود یا ممنوع است.
- اسناد درخواست
5-2- مدارک
هر متقاضی میبایست مستندات زیر را همراه با سایر اسنادی که از سوی کمیته طلب میشود، ارائه نماید:
- نام کسبوکار و مالک یا مالکان آن و آدرس پستی کسبوکار
- شرحی از برنامه کسبوکار رستوران سیار
- مسیر حرکت و ساعات فعالیت پیشنهادی رستوران سیار همراه با برنامه دقیق زمان و مکان استقرار و عرضه غذای رستوران سیار
- گواهی تأیید خودرو در تمامی بازرسیهای لازم از سوی اداره آتش نشانی و سازمان خدمات بازرسی شهرداری بوستون
- سندی دال بر پشتیبانی یک آشپزخانه ثابت از رستوران سیار
- اثبات دسترسی به سرویس بهداشتی با توالتهای دارای سیفون و دسترسی به روشویی برای استفاده کارکنان رستوران سیار در فاصله 500 فوتی از محل استقرار رستوران سیار (در صورتی که استقرار بیش از 1 ساعت به طول بینجامد).
- گواهی بیمه شامل بیمه مسئولیت عمومی که تجهیزات شهری را هم در بر میگیرد. مجوز رستوران سیار تنها برای دورههای زمانی خاص و بر اساس سیاستهای کلی و روزهای مؤثر بیمه مسئولیت اعتبار دارد.
5-3- فرایند تأیید درخواست
- متقاضیان میبایست درخواست خود را به مدیر اداره امور عمومی ارائه دهند. او نیز درخواست را به ادارات میدهد تا آن را مورد بررسی قرار دهند. درخواست میبایست تأییدیه تمامی ادارات را دریافت نماید؛ تأییدیههایی که بر اساس معیارهای از پیش تعیین شده و انتشاریافته توسط کمیته صادر میشوند. پس از تأیید تمامی ادارات، صدور مجوز نهایی توسط مدیر اداره امور عمومی صورت میگیرد.
- کمیته میتواند برای تغییر مسیر فعالیت با متقاضی (پیش از صدور مجوز) یا صاحب مجوز (پس از صدور مجوز) همکاری نماید. این حالت وقتی اتفاق میافتد که مسیر پیشنهادی میتواند منجر به آزار یا به مخاطره افتادن سلامت و ایمنی عمومی شود یا صاحب مجوز خواهان تغییر مسیر فعلی خود باشد.
- در مدت 60 روز از زمان ثبت درخواست، مدیر اداره امور عمومی موظف است تأیید یا رد درخواست را اعلام نماید.
- اگر کل یا بخشهایی از درخواست رد شود، مدیر اداره امور عمومی موظف است دلایل واضح و روشن رد درخواست را اعلام کند. هر متقاضی که درخواست او رد شده است، میتواند با نگارش درخواست کتبی در فاصله حداکثر 10 روزه از زمان رد درخواست قبلی، درخواست تجدید نظر کند. مدیر اداره امور عمومی موظف است حداکثر تا 30 روز به این درخواست رسیدگی کرده و نتیجه را اعلام نماید. نتیجه تجدید نظر نهایی خواهد بود و میتواند تنها از سوی مقامات قضایی مورد بررسی قرار گیرد.
ماده 6) سقف تعداد مجوزهای صادره
کمیته میتواند در زمانهای مختلف محدودیتهایی را بر مجموع کلیه مجوزهای صادره (جدید یا تمدیدی) وضع نماید؛ مشروط بر این که بیش از 10 درصد کلیه مجوزها یا 5 مجوز (هر کدام که بیشتر باشند)، در اختیار یک فرد یا یک شرکت حقوقی یا هر دو قرار نگیرد. در زمان ثبت درخواست، مدیر امور عمومی شهرداری یا نماینده او میبایست به متقاضی اطلاع دهند که تمامی مجوزهای ممکن صادر شده یا این که متقاضی میتواند مجوز جدید دریافت نماید.
ماده 7) تمدید مجوز
1) هر مجوز رستوران سیار -مگر در صورتی که به خاطر تخطی از قوانین تعلیق یا لغو شود- میتواند سالانه با پرداخت مبلغ تمدید تا حداکثر 30 روز پس از سررسید دوره یک ساله، تمدید شود. عدم تمدید در مهلت 30 روزه به معنای آن است که متقاضی خواستار تمدید نیست و مجوز در صورت نرسیدن به سقف تعداد مجوزها، میتواند در اختیار متقاضی دیگری قرار گیرد.
2) تمدید مجوز لزوما تضمینکننده تمدید مسیرهای قبلی نیست. این حق برای کمیته محفوظ است که مکان استقرار رستورانهای سیار را در حین فرایند تمدید مجوز تغییر دهد.
ماده 8) قواعد و مقررات
1) قواعد عمومی: اعضای کمیته مجازند به تنهایی (در اداره تحت مدیریت خود) یا به صورت مشترک، قواعد و مقررات جدیدی را که لازم میبینند، به مقررات فعلی بیفزایند و در صورت نیاز، با سایر نهادها و ادارات شهر و ایالت برای ایجاد مسیر سرراست اعطای مجوز به رستورانهای سیار همکاری کنند. این تغییرات مشروط بر آن است که قواعد و مقررات جدید با محدودیتها و قیود زیر ناسازگاری نداشته باشند:
- هیچ رستوران سیاری حق پارک، توقف یا فعالیت در مناطقی از شهر را که در مجوز آن ذکر نشده، ندارد.
- هیچ رستوران سیاری حق ندارد بیش از 14 روز بدون اطلاع و دریافت اجازه از سوی مدیر امور عمومی، فعالیت نداشته باشد. در غیر این صورت، مجوز آن ابطال خواهد شد.
- صدور مجوز به معنای امکان استفاده انحصاری از یک مسیر یا بخشی از آن نیست؛ مگر درباره مکانها و زمانهای مشخصی که در مجوز ذکر شدهاند.
- هیچ رستوران سیاری مجاز نیست محیط غذاخوری بیرون از خودرو ایجاد کند. نصب و قراردادن هر گونه صندلی، میز، اتاقک غذاخوری، چهارپایه، نیمکت و کانتری در خارج از فضای خودرو تخلف محسوب میشود؛ مگر آن که پیشنهاد آن در درخواست مجوز مطرح شود و به تأیید کمیته برسد.
- لازم است در صورت درخواست مشتریان، قاشق و چنگال پلاستیکی و دستمال کاغذی در اختیار آنان قرار گیرد. وجود سطل برای تخلیه زبالهها نیز الزامی است. همه رستورانهای سیار میبایست سطل زبالهای برای استفاده عمومی داشته باشند که تخلیه آن میبایست با هزینه شخصی صاحبان رستوران صورت گیرد.
- صاحب مجوز میبایست گزارش منظمی ارائه کند که بر اساس آن نشان دهد که حداقل روزانه دو بار از یک آشپزخانه غذا دریافت میکند.
- هیچ رستوران سیاری حق ندارد صدای نامناسب یا بیش از حدی تولید کند که قانون CBC 16-26-1 را نقض نماید.
- یک رستوران سیار نباید بر روی زمینهای عمومی فعالیت کند، مگر آن که کمیسیون و ادارات مربوطه مجوز آن را برای مکان مشخص و در زمان مشخص صادر کرده باشند.
- همه رستورانهای سیار میبایست دارای یک سامانه GPS باشند که قواعد و مقرراتی که توسط کمیسیون و اعضای آن تعیین شدهاند را برآورده نماید.
- برای فعالیت رستورانهای سیار در زمینهای عمومی، شهرداری این حق را برای خود محفوظ میدارد که در صورت وقوع نیاز اضطراری، لزوم جمعآوری برف، ساخت تأسیسات یا سایر منافع عمومی، رستوران سیار را به مکان نزدیک دیگری منتقل کند.
2) خدمات بازرسی: اداره خدمات بازرسی موظف است تبعیت از قوانین بهداشتی ایالتی شماره 105 CMR 590 را تضمین نماید.
3) اداره آتشنشانی: اداره آتشنشانی بوستون موظف است قواعد و مقررات مربوط به بازرسی خودروی رستوران سیار را اعلام کند و تبعیت آنها از تمامی قواعد، مقررات و قوانین فدرال، ایالتی و محلی ایمنی در برابر آتش را تضمین نماید.
ماده 9) هزینههای مجوز
1) هزینه درخواست مجوز: هزینه درخواست مجوز یا تمدید آن از کمیسیون برای فعالیت رستوران سیار، 500 دلار است.
2) هزینه سالانه: پرداخت هزینه سالانه برای صدور یا تمدید مجوز رستوران برای فعالیت در داراییهای شهرداری همچون پیادهروها. این هزینه بر اساس قیمتی که اداره ارزیابی شهرداری مبتنی بر واقعیتهای بازاری محاسبه میکند، مشخص میشود. کمیسیون حق تام دارد که پهنههایی را در سراسر شهر مشخص کند و هزینهها و عوارض مربوط به هر یک از پهنهها را مشخص نماید.
ماده 10) ممنوعیت واگذاری مجوز
1) واگذاری مجوز در ازای مبادله پول ممنوع است. هیچ شخص دارای مجوز رستوران سیار مجاز نیست مجوز خود را در ازای دریافت پول بفروشد، قرض یا اجاره دهد.
2) واگذاری مجوز به عنوان فروش بخشی از کسبوکار. صاحب مجوز میتواند مجوز را به عنوان بخشی از فروش سهام شرکتی که مجوز به نام آن صادر شده یا به عنوان بخشی از منافع عضویت در یک شرکت مسئولیت محدود دارای مجوز، یا به عنوان بخشی از فروش یک کسبوکار یا تمام داراییهای آن به فروش برساند؛ مشروط بر این که هیچ مبلغ جداگانهای بابت واگذاری مجوز دریافت نشود.
- پیش از هر واگذاری، واگذارکننده میباید به صورت مکتوب کمیته را در جریان قرار دهد و دریافتکننده مجوز نیز میبایست درخواست مجوز رستوران سیار را برای تأیید به کمیته ارسال نماید. این درخواست باید ضوابط ماده 5 (درخواست رستوران سیار) و هر گونه قواعد و مقررات افزوده توسط کمیته را به طور کامل برآورده نماید.
- هر گونه واگذاری میبایست تابع شرایط و مقررات مجوز اولیه باشد.
3) واگذاری غیر قانونی، مجوز را باطل میکند. هر گونه واگذاری غیر قانونی یا تلاش برای واگذاری منجر به لغو مجوز میشود. هر کس که از این قانون تخطی کند، 300 دلار جریمه خواهد شد. واگذاری غیر قانونی یا تلاش برای واگذاری هر یک مجوز، یک تخلف قانونی جداگانه محسوب میشود.
ماده 11) فعالیت رستورانهای سیار
1) فعالیت بدون مجوز: هر رستوران سیاری که بدون مجوز معتبر صادرشده توسط کمیسیون فعالیت کند، یک مخاطره ایمنی عمومی محسوب شده و متخلف جریمه و خودروی او توقیف میشود.
2) رهاکردن خودرو در فضای شهری ممنوع است. هیچ رستوران سیاری حق ندارد در طول شب در خیابان یا بیمراقبت و بدون رعایت اصول ایمنی برای غذاهایی که در آن قرار دارند، در خیابان پارک کند. در صورت تخلف، فرد جریمه و خودرو توقیف خواهد شد.
3) فعالیت رستوران سیار در خارج از مسیر تأیید شده، مکان مشخصشده یا زمان مجاز برای فعالیت، به منزله فعالیت بدون مجوز محسوب میشود و طبق ماده 12 با مجازات مواجه خواهد شد.
ماده 12) اجرای قانون
1) جریمه تخلف: صاحب مجوز رستوران سیار که از هر یک از بندهای مذکور در این قانون یا مقرراتی که کمیته وضع کند، تخطی نماید، به پرداخت 300 دلار جریمه در روز محکوم خواهد شد. هر روز تخلف، یک تخلف جدید محسوب شده و در سوابق فرد ثبت میشود.
2) ابطال، تعلیق یا تعدیل: بعد از صدور مجوز، در صورت تخلف از هر یک از قواعد این قانون یا مقررات مصوب در کمیته، کمیسیون میتواند مجوز را ابطال، تعلیق یا تعدیل نماید یا اجازه تمدید را به آن ندهد.
- هیچ مجوزی نباید پیش از شنیدن دلایل و توضیحات صاحب آن باطل، تعلیق یا تعدیل شود یا از تمدید آن جلوگیری شود. رئیس کمیسیون یا نماینده او زمان و مکان جلسه را تعیین میکنند ولی باید این زمان و مکان در فرصت مناسبی قبل از برگزاری جلسه، به اطلاع فرد برسد. تصمیم اتخاذشده در جلسه ادای توضیحات نهایی بوده و تنها قوه قضائیه حق بررسی مجدد آن را داراست.
- پیش از برگزاری جلسه ادای توضیحات، رئیس کمیسیون یا نماینده او حق دارند یک مجوز را برای حداکثر 3 روز لغو یا تعلیق نمایند؛ آن هم در شرایطی که به صورت مکتوب به صاحب مجوز اطلاع دهند که امکان به خطر انداختن ایمنی، سلامت یا نظم عمومی وجود دارد. در چنین موردی، جلسه ادای توضیحات باید در حضور رئیس کمیسیون یا نماینده او، حداکثر در فاصله 48 ساعته از زمان تعلیق مجوز برگزار شود تا تعیین گردد که آیا خطر مذکور توجیه مناسبی برای تعلیق هست یا خیر.
3) توقیف: صاحب مجوزی که بر اساس بندهای قانون حاضر، متخلف تشخیص داده شده جریمه میشود و خودروی او نیز توقیف خواهد شد.
4) اجرای قانون: بندهای این ماده یا هر قواعد و مقرراتی که توسط کمیته تعیین میشوند، به صورت مشترک از سوی پلیس بوستون و اداره حملونقل بوستون اجرایی خواهند شد.
ماده 13) تفکیکپذیری
1) اگر هر یک از بندهای این ماده از سوی دادگاه یا حوزه قانونی صاحب صلاحیت نامعتبر تشخیص داده شود، آن بند میبایست به صورت مجزا در نظر گرفته شده و سایر بندها همچنان با قدرت کامل اجرایی شوند.
2) تا پایان سال جاری (دسامبر 2011)، تمامی رستورانهای سیاری که با اخذ مجوزهای مربوطه فعالیت دارند، همچنان مجازند به کار خود ادامه دهند و بندهای قانون حاضر تأثیری در فعالیت آنان تا تاریخ مذکور نخواهد داشت.
3) تمامی بندهای این قانون در فاصله 30 روز از تصویب، لازم الاجرا خواهند بود.
فهرست منابع
- Austin Fire Dapertment (2015). Mobile Food Vending Unit Checklist. Emergency Prevention Division of Austin Fire Department.
- Austin Public Health (Undated). Environmental Health Services Division. Frequently Asked Questions.
- Frommer, Robert (2012). Food Truck Freedom: How to Build Better Food-Truck Laws in Your City. Institute for Justice.
- Gall, Bert & Kurcab, Lancee (2012). Seven Myths and Realities About Food Trucks: Why the Facts Support Food-Truck Freedom. Published by Institute for Justice’s National Street Vending Initiative.
- http://austintexas.gov/department/mobile-food-vendors
- http://mrsc.org/Home/Stay-Informed/MRSC-Insight/June-2018/Food-Truck-Laws-and-Regulations.aspx
- http://www.austintexas.gov/department/mobile-food-vendors
- http://www.austintexas.gov/department/mobile-food-vendors-waste-disposal-guidelines
- http://www.dmvfta.org/food-truck-facts
- http://www.dmvfta.org/food-truck-facts
- http://www.dmvfta.org/food-truck-facts
- http://www.dmvfta.org/regulations
- http://www.foodonatruck.com/food-trucks-vs-food-trailers-vs-food-carts-vs-even-more-options/
- http://www.southernnevadahealthdistrict.org/food-regulations/chapter10.php
- https://canadabusiness.ca/starting/checklists-and-guides-for-starting-a-business/food-truck-start-up-checklist/
- https://datasmart.ash.harvard.edu/news/article/case-study-food-trucks-585
- https://foodtruckr.com/2017/03/street-food-rules-and-regulations-food-truckers-should-know-about/
- https://foodtruckr.com/2017/09/what-data-can-tell-us-about-the-state-of-the-food-truck-industry/
- https://impos.com.au/blog/food-truck-regulations-laws/
- https://impos.com.au/hospitality-start-up-guide/start-a-food-truck/
- https://mobile-cuisine.com/business/food-truck-licenses-permits-required/
- https://mobile-cuisine.com/food-truck-laws/
- https://www.boston.gov/departments/economic-development/food-truck-rules-and-regulations
- https://www.boston.gov/departments/small-business-development/food-truck-sites
- https://www.boston.gov/departments/small-business-development/how-get-food-truck-permit
- https://www.entrepreneur.com/article/233384
- https://www.entrepreneur.com/article/233386
- https://www.ibisworld.com/industry-trends/specialized-market-research-reports/consumer-goods-services/food-service-drinking-places/food-trucks.html
- https://www.statista.com/statistics/444924/industry-value-us-food-trucks/
- https://www.toronto.ca/services-payments/permits-licenses-bylaws/food-trucks-food-carts-ice-cream-trucks/food-trucks/
- https://www.upcounsel.com/how-to-start-a-food-truck-in-california
- Huey, Jessica (2015). On the Go: Insights into Food Truck Regulation. Paper Series: Regulatory Reform for the 21st-Century City, an Initiative of the Ash Center for Democratic Governance and Innovation.
[1] Intuit Inc.
[2] State Department of Labor & Industries (L&I)
[3] Wenatchee
[4] Ellensburg
[5] Doing Business As (DBA)
[6] https://ablis.business.gov.au/
[7] Australian Business License and Information Service
[8] Statement of Trade
[9] Australian Capital Territory (ACT)
[10] Australian Institute of Food Safety
[11] Employer Identification Number (EIN)
[12] Fair Work Law
[13] National Employment Standards
[14] Health and Safety Law
[15] Trade Waste Permit
[16] طبعا فضا و زمان عرضه هر دو با هم تعیین شدهاند و تخلیه نیز برای همان فضا و همان زمان صورت می گیرد.
[17] Certificate of Character
[18] Business Plan
[19] In person
[20] By mail
[21] By Email
[22] Online
[23] Federal Employer Identification Number
[24] Food handler
[25] Right of Way
[26] Barajas vs. City of Anaheim
[27] National League of Cities
[28] Central Preparation Facility
[29] Right of Way (ROW) Permit
[30] Multnomah
[31] Institute for Justice
- بازدید: 2640